Witaj. Tak bardzo, bardzo się cieszę, że odezwałaś się do mnie.
Tatuś jest osłabiony po radioterapii, stracił 10kg w ciągu miesiąca (od stwierdzenia przerzutów w mózgu), z humorem też jest różnie. Ale już wczoraj było nieco lepiej, głos raźniejszy i humor lepszy. O dziwo - Tacie poprawił humor 24-godzinny pobyt w szpitalu w CO w Warszawie i udana punkcja płuca. Tatuś bardzo lubi lekarza, który się nim opiekuje i zawsze mu się "poprawia" na jego widok. Mnie zresztą też.
Tata wie, że jest chory nieuleczalnie, ale nie dopuszczam do niego myśli, że może szybko umrzeć. Cały czas mam przy nim dobry humor i mówię, że z taką chorobą też można żyć nawet kilka lat i że w tej chorobie bardzo jest ważne pozytywne nastawienie i zawsze dobry humor. Na szczęście żaden z lekarzy nie podzielił się z nim statystykami, ale myślę, że prędzej czy później Tata się dowie, że statystyki dają mu tylko miesiące. Dlatego cały czas mu opowiadam o przeczytanych tu historiach, kiedy lekarze progonozowali komuś 3 miesiące, a on żył 1,5 roku, albo prognozowali tygodnie, a żył pół roku. A wszystko dlatego, że chory po prostu miał dobry humor, dbał o siebie i był jak najlepszej myśli.
Tatuś mieszka w Warszawie na Ursynowie, do CO ma dwa przystanki i to jest plus tej sytuacji.
Minusem jest zaś to, że ja mieszkam w Cieplicach, 500km od niego i tutaj mam pracę, męża, dzieci... Ale staram się często jeździć do Rodziców, codziennie z Nimi rozmawiam.
W lipcu byłam kilkakrotnie w Warszawie, w sierpniu też będę, jadę za tydzień. A potem we wrześniu na dłużej i tak w każdym miesiącu, ile się da. Na szczęście mam jeszcze sporo urlopu, a Szef jest wyrozumiały i rozumie sytuację.
Na początku wydawało mi się, że Tata powinien wiedzieć wszystko i że dobrze to zniesie - zważywszy, że od dawna mówił, że odchodzenie jest tak samo naturalne jak narodziny i że nie trzeba się takimi rzeczami martwić, bo stanowią naturalną kolej rzeczy. Ale obserwując Tatę i jego stres na wiadomość, że są to przerzuty, intuicyjnie postanowiłam "odroczyć wyrok" w nieokreśloną dalszą przyszłość. Nie wiem, czy to dobrze - może nie powinnam tak robić :(
Nie wiem, jak postępować - poruszam się po omacku, czasem jak słoń w składzie porcelany.
Tatuś - całe życie bardzo samodzielny, a nawet despotyczny - nie może znieść mojej troskliwości i opieki. Tak łatwo go urazić :(
Nie wiem co dalej - co robić, jak pogodzić obowiązki codzienne i naturalną chęć przebywania z Tatą - pogodzenie tego bardzo utrudnia 500 kilometrowa odległość.
No dobrze, nie marudzę już więcej. Bardzo przepraszam. Rozgadałam się.
Pozdrawiam serdecznie - Monika
Monika, nie przepraszaj. Po to jest wątek kciukowy, żebyś wyrzucała z siebie takie emocje. Myślę, że tata ze swoim racjonalnym podejściem do życia i smierci nie tyle boi się końca, co cierpienia. Powtarzaj mu, że obecnie ból można skutecznie łagodzić. Trzymajcie się
Jasne, że tu możesz pisać ile chcesz, po to jest ten wątek.
Absolutnie zgadzam się z Ptaszenio , że Tata raczej zdaje sobie sprawę ze swojego stanu, a jeśli nie ze stanu, to z tego, że należy się pogodzić z tym co nieuchronne ...
Choroba - zawsze jest zaskoczeniem i dla pacjenta i dla rodziny, zwłaszcza ta, z którą zmagają się tu wszyscy ...
Dlatego nie Ty jedna masz wrażenie błądzenia po omacku i bycia "słoniem w składzie ..." większość z nas zapewne jak zaczynała, czuła się podobnie...
Tym bardziej, trzeba być wsparciem, ale też tego wsparcia oczekiwać, po to my jesteśmy.
Ty znasz Tatę najlepiej i wiesz, ile chciałby wiedzieć ...
Myślę, że nic na siłę, wyczujesz moment, albo i nie będziesz miała szansy ( tak było u nas ), a jeśli nie, to trudno, trzeba zostawić sprawy własnemu biegowi.
Jedyne co można zrobić na pewno, to samemu przygotować się jak najlepiej do walki z trudnym przeciwnikiem, jakim jest rak, tak, aby zapewnić choremu maksimum pomocy, komfortu zarówno fizycznego, jak i psychicznego, i po prostu być przy nim.
Jest jedna rzecz w tej chorobie - tu sobie pozwolę na wyrażenie osobistej opinii - niestety nie mogę znaleźć odpowiedniego określenia - więc określę to mianem "pozytywnej"w tym całym nieszczęściu - która pozwala nam, rodzinom i nierzadko chorym, na poświęcenie czasu - tego darowanego - na załatwienie ważnych spraw, pogodzenie się ze zwaśnionymi, na refleksje, na uczucia, na słowa które może nigdy nie zostałyby powiedziane, usłyszane .... etc.
Tego nie mają Ci, po których śmierć przyszła nagle ...
I tylko od nas zależy jak ten czas wykorzystamy.
I pamiętaj o tym co pisała Ptaszenio żadnego bólu, w chorobie.
Życzę Tobie i Twojej rodzinie dużo siły i cierpliwości, przed Wami trudny okres.
Trzymajcie się.
Chce się wyć.
Dziś byłam w sklepie i nagle wszystko mnie zaczęło denerwować, myślałam, że wyjmę coś w wózka i zacznę tym walić wszystkich dookoła.
W pracy nie mogę się zebrać, skupić, nagle zaczynam się trząść i każdy dźwięk wydaje mi się zbyt głośny - rani mi coś tam głęboko, w srodku ucha.
Dlaczego nie mogę pomóc?
Dlaczego nie mogę być w Warszawie z Tatą cały czas?
To straszne, ale czasem mam wrażenie, że łatwiej byłoby mi to znieść, gdyby Tata dalej pił, awanturował się, był agresywny. Teraz jest biednym, wychudzonym, przerażonym cżłowiekiem, łagodnymi i dobrym, który wszędzie szuka nadziei na dłuższe życie. I dlatego to jest takie straszne. Nie do wytrzymania.
Chciałabym umrzeć razem z nim. Wiem, że to głupie i straszne, ale tak czuję. Może wtedy byłoby mu łatwiej, mniej by się bał, gdybym cały czas była z nim, poszła z nim razem na drugą stronę.
_________________ Monika -------
Gdzie jest mój Tatuś?
W rozsypce troszkę jesteś. To normalne. Złość się, płacz, jeśli możesz- rozmawiaj z mężem. Niestety, musisz przejść przez ten etap. Będziesz wściekła, wściekła na siebie, ale- pomysł zdrowo rozsądkowo- jak niby mogłaś zaradzić tej podstępnej chorobie?? Nie ma twojej winy w tym , ze tata choruje i nie ma twojej winy w tym , że mieszkasz z rodziną daleko. Nie rób sobie wyrzutów! jedyne co możesz, to zaakceptować to ,co was spotkało. Przecież nie ma tu grzechu "zaniechania". Troszcz się też o siebie. I pogódź się z tym, czego zmienić nie możesz.
Pamiętaj, po to jest to Forum, żeby pomagać, wspierać, zarówno w tej najważniejszej kwestii merytorycznej, bo niestety tak często brakuje odpowiedniego kontaktu lekarz-pacjent-rodzina i tych ważnych informacji, interpretacji wyników badań, rokowania etc.
Ale jest również po to, by wspierać w nie mniejszym stopniu w sensie "duchowym", psychicznym, wspierać, dodać otuchy, zwyczajnie stworzyć możliwość do wygadania się.
Bardzo często jest tak, jak to było w moim przypadku, że chciałabym się w jakiś minimalny choć sposób odwdzięczyć za otrzymaną pomoc i mimo tego, że nie udało się mojej Mamci i nam wygrać z "paskudem", to zostałam, by wspierać innych, zdobywać cenne informacje na "wszelką ewentualność" .... i polecam każdemu, żeby został, nie rezygnował nawet po przegranej walce.
Monika_Maria_Marika napisał/a:
Teraz jest biednym, wychudzonym, przerażonym cżłowiekiem, łagodnymi i dobrym, który wszędzie szuka nadziei na dłuższe życie. I dlatego to jest takie straszne. Nie do wytrzymania.
Miałam to samo, to normalne, zwłaszcza jeżeli chory,"przed" był silnym, niezależnym, twardym człowiekiem - jak np. moja Mamcia. Też serce mi pękało na milion kawałków jak ją widziałam w terminalnym stadium choroby.
Nic nie poradzisz, i wbrew pozorom ( czytałam w głównym ) nie mniej wyrzutów, że się uśmiechasz, że normalnie rozmawiasz z ludźmi ... ładujesz sobie w ten sposób sama akumulatory!
Wiem, że to trudne, jeśli nie może się być przez cały czas przy ukochanej osobie, ja na szczęście nie wiem, nie doświadczyłam, miałam możliwość wciąż być blisko i nawet mogłam Mamcię odprowadzić, a z drugiej strony odebrał ją mój Dziadziuś - jej Tata.
Monika_Maria_Marika napisał/a:
Chciałabym umrzeć razem z nim. Wiem, że to głupie i straszne, ale tak czuję. Może wtedy byłoby mu łatwiej, mniej by się bał, gdybym cały czas była z nim, poszła z nim razem na drugą stronę.
Nie, tak nie da rady.
Ale jestem pewna, że tak jak po moją Mamę, przyszedł bliski jej sercu człowiek, tak po Twojego Tatę, też ktoś bliski przyjdzie, jak już będzie pora.
A na razie, wspieraj Tatę tak jak możesz i sytuacja Ci na to pozwala.
Tatuś czuje się gorzej, tzn. nie boli go nic prócz nóg, ale mózg odmawia mu współpracy. Jest coraz gorzej z pamięcią, z logiką, jednocześnie gdzieś chce iść, trochę jakby był w fazie maniakalnej. Przyspieszyłam swój przyjazd do Rodziców - jadę w czwartek.
Drugi cios trafił mnie w pracy. Rozmawiałam swego czasu z szefem, że kiedy się zrobi naprawdę źle, na terminalną fazę choroby i odchodzenie Taty wezmę miesięczny urlop bezpłatny. I wydawało mi się, że się zgodził.
A dziś się dowiedziałam, że się na miesięczny urlop bezpłatny nie umawialiśmy. Czuję się ogłuszona, tak, jakby osunęło się coś pode mną. Perspektywa tego urlopu dawała mi poczucie wzglednego bezpieczeństwa i oparcie - że wokół mnie są dobrzy ludzie, że wspaniale trafiłam pod każdym względem, że zawsze mogę liczyć na życzliwość i pomoc. A teraz nie wiem, jak to się skończy i co mam robić.
A najgorsze jest to, że mam wrażenie, że to ja zawiniłam i zawiodłam z każdej strony, że jestem jednocześnie wyrodną córką, bo nie jestem z Tatą, kiedy mnie potrzebuje i jednocześnie wyrodnym pracownikiem, bo działam na niekorzyść firmy i szefa, chcąc wziąć miesięczny urlop, kiedy powinnam pracować :(
_________________ Monika -------
Gdzie jest mój Tatuś?
cóż można Ci mądrego powiedzieć, czego byś sama nie wiedziała ....
Nasuwa się tylko jedno stwierdzenie - albo dwa :
"samo życie"i " life is brutal..."
Można Cię tylko wspierać myślami (chociaż).
Ale nie wolno Ci myśleć, że jesteś ani wyrodną córką - bo nie możemy przewidzieć przyszłości i tego kto, kiedy i na co zachoruje etc. ....
Ani w pracownikiem, bo czytając powyższe, nie jesteśmy w stanie czasami normalnie, wydajnie pracować.
Nie jesteśmy robotami ....
Pamiętaj, Tata jest w tym wszystkim najważniejszy i jego walka, więc jeśli przyjdzie Ci stanąć przed dylematem ( oby nie ) praca, czy Tata ? To chyba będziesz wiedziała co wybrać.
Trzymaj się, i postaraj się odegnać te straszne myśli.
Ps. Zawsze możesz zapytać pracodawcę czy lepsze jest zwolnienie lekarskie w takiej sytuacji ?! ( to zależy od tego, na ile możesz sobie wobec niego pozwolić ).
Jesteś wspaniałą osobą i w to musisz uwierzyc, choc wiem z dośwaidczenia, ze to trudne.
Zycie jest skomplikowane, są chwile radości i płaczu. I nic dziwnego, ze masz doła.
Nie jesteś sama, bo ja też mam życie skomplikowane. Czasami zadaję sobie pytanie -czy kiedyś nadejdzie dzień, ze powiem"jestem szczęśliwa", tak w 100%.
Zapomnialam juz od dawna jak to sie żyje -czyli, wyjść gdzieś choc na glupie lody. Mózg przestaje chyba mysleć i pora na jego urlop, tylko jak tu to zrobić? Właśnie urlop sie skończył , a mózg nadal przemęczony .
Pozdrawiam.
Poproś o przeniesienie ostatnich postów do wątku kciukowego, wystarczy umieścić w wątku taką informację.
Co do reszty .... to podtrzymuję moje poprzednie wypowiedzi, dot. tego, że musisz przede wszystkim sobie pomóc.
Czasami ( jak mawiała moja Mamcia ) "dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane" ... Ty chcesz dobrze, ale nie zawsze dobrze wychodzi.
Fakt jest taki, że obcujesz z (podobno) dorosłymi osobami, w pełni władz umysłowych (mniemam że tak) i NIE możesz brać za ich postępowanie i działania odpowiedzialności.
Drugim faktem jest zarazem to, że choroba w rodzinie - nawet w najbardziej zgodnej, kochającej, potrafi siać spustoszenie, bo nie umiemy, nie wszyscy umieją sobie z nią radzić, a co dopiero w sytuacji kiedy delikatnie mówiąc sytuacja rodzinna - pozostawia jakieś niedociągnięcia.
Zadbaj o siebie, i chociaż to bardzo przykre, trudne dla Ciebie - to postaraj się jednk nie brać tak wszystkiego do siebie.
I pomyśl o specjaliście, zapytaj w Hospicjum, tam zawsze jest psycholog. Podpowie, pomoże.
bardzo Ci współczuje
jesteśmy w podobnej sytuacji, też ja mam wszystko na głowie, chorobę mamy, ojca, utrzymanie swojego i Jej domu, bo tam brat 40 letni na garnuszku chorej mamy. do tego noworodek....
rozumiem rozdarcie, tą cholerną niemoc i wszystkie te negatywne uczucia, które masz ochotę wykrzyczeć, ale czasami aż brakuje słów....
rozumiem i wspieram
_________________ Omnia tempus habent
Mamcia 03.07.1955 - 14.12.2015
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Mapa forum
Formularz kontaktowy
FAQ
Grupy
Album
Rejestracja
Zaloguj
.
