Znalezionych wyników: 6

Saro, ja mam nadzieję, że jednak pomimo wszystko otworzysz się na drugiego człowieka. Rozumiem, ja bolesne jest to przeżycie. Ale życzę Ci z całego serca, abyś otworzyła się na innych ludzi, bliskość jest potrzebna każdemu z nas. Oczywiście, przy tym otwarciu na drugiego człowieka należy mieć oczy szeroko otwarte. Na pewno nie należy się rzucać z zamkniętymi oczami.

Ja jestem sama, i pewnie tak zostanie (z dużym prawdopodobieństwem), choć zawsze myślę, że być może jeszcze wszystko możliwe. Wsparcie emocjonalne dają mi przyjaciele (a ściśle pisząc przyjaciółki).
A póki co akceptuję to co mam, cieszę się z tego co mam, rozwijam swoje pasje, rozglądam się dokoła.
Póki życie mi jest dane, staram się żyć najpełniej jak potrafię.
Tego samego Ci życzę.

Na tym forum to przeczytałam
„Boże, daj mi pogodę ducha, abym
godził się z tym, czego zmienić nie mogę,
odwagę, abym zmieniał to, co zmienić
mogę, i mądrość, abym zawsze potrafił
odróżnić jedno od drugiego.” - Marek Aureliusz

Pozdrawiam serdecznie

W sumie tak sobie pomyślałam, że w tym wątku napiszę o emocjach po zakończeniu leczenia. O emocjach 'po' pisałam w swoim wątku niemerytorycznym, także nie wszyscy czytali, a tu jest taki wątek do tego odpowiedni.
O emocjach w trakcie nie będę pisać szczegółowo (ogólnie napisałam), ponieważ jest to długi okres czasu. Poza tym teraz już zauważam, że wiele rzeczy zaciera się pamięci. Niedługo zbliża się rocznica mojego zdiagnozowania, która zbiega się z rocznicą zakończenia leczenia.
Leczyłam się blisko 3 lata (najpierw 9 chemii, potem przeszczep szpiku, w dość krótkim czasie od przeszczepu wznowa, 2 chemioterapie i miesiąc naświetlań) i tak naprawdę nie miałam odpoczynku od leczenia. Trzymałam się dobrze, i byłam jakby "na haju" emocjonalnym. I jeszcze jedno zauważyłam w czasie leczenia: nie trzeba myśleć. Ma się na celu podstawową wartość: przeżyć. To ustawia wszystko.
Tuż po zakończeniu leczenia: jest radość przemieszania z niedowierzaniem, niepewność, że jestem już wyleczona :?ale?:

i lekki niepokój, że lekarza będę widziała tylko co jakiś czas Jak to? Skoro prawie przez całe leczenie jest się na łańcuszku szpitala, lekarzy, przychodni itp., a tu raptem kończy się to.
Następny etap:
Okrzepłam w tym już. Mam szarą rzeczywistość, za którą tak tęskniłam. I ... mam zespół odstawienniczy od emocji. Czuję się z lekka pusta. Cieszę się, że jestem, że żyję, doceniam to co mam, ale jakoś tak mniej. To nie radość pełną piersią, aż to zachłyśnięcia (którą paradoksalnie odczuwałam w czasie leczenia, zwłaszcza a okresach, gdy wychodziłam ze szpitala)
Ten etap to też rozczarowanie. Rozczarowanie sobą, rzeczywistością. To co spotyka odbiega od tego co sobie wyobrażałam jak to będzie ‘po’. Kilka dla mnie przykrych wydarzeń nie ułatwiło życia, nie pozwalało się cieszyć tak jak można by to sobie wyobrażać (niedoszły ma nową kobietę

(trzeba było przełknąć gorzką pigułkę), brak perspektywy dalszego zatrudnienia

)
Poczucie niemocy, co najmniej ‘lekkiego’ wyalienowania. Trzeba zacząć myśleć (w czasie leczenia się o tym nie myśli): chociażby co dalej z pracą. Niestety póki co, nie mam pomysłu.
Z czego się cieszę, to z tego, że udało mnie się nie wpaść w czarną dziurę rozpaczy, sfrustrowania, wścieku na cały świat itp.
No i cóż … Rzeczywistość jest taka jaka jest.
Teraz jestem na etapie wychodzenia z rozczarowania. Mam kolejny etap w życiu. Biorę życie takie jakim jest. Bo niezależnie jakie problemy mnie to życie zsyła, to przeszłam niejedno, aby być w tym czasie, którym został mi podarowany. I mam się z tego cieszyć i być wdzięczna !!!

Niedziela, trochę wolnego czasu, jutro nie idę do pracy to i trochę się 'pomądrzę' i w tym wątku.

Piszę ten wniosek, ponieważ chcę się ustosunkować do

Vicctory, bardzo mnie się podoba to co napisałaś.

Ja choruję od od sierpnia 2008, czyli niedługo będzie 4 lata :shock:

(robi to na mnie wrażenie, gdy widzę tę liczbę) i aż tak dokładnie wszystkiego nie pamiętam. Poza tym już w wielu miejscach opisuję to co myślałam, czułam itp., i głównie wyzewnętrzniam się w swoim wątku niemerytorycznym.
Ja swój czas w emocjach dzielę na:
diagnozę - 'dawać mnie chemię', 'olśnienie', że kocham życie i świat jest piękny
do przeszczepu - cały czas kocham świat i życie, radość, radość, radość, pomimo tego, że powoli zaczynam być zmęczona chemioterapią
przeszczep - trochę strachu, ale pomimo obaw nadal jest świetnie, nowa nadzieja
po przeszczepie szpiku - jest świetnie
wznowa, przede wszystkim pierwsza chemioterapia i jakiś czas po niej - nie jest świetnie, jest do d... i po raz pierwszy dołek, poważny dołek
po pierwszej chemii po wznowie - wychodzę z dołka, powoli wyciągam siebie za uszy
po drugiej chemii po wznowie - znów zaczyna być świetnie, radość itd.
podejrzenie kolejnej wznowy - hm... no cóż ... co ma być to będzie ...
nie potwierdzenie kolejnej wznowy - hurrrraaaa!!!
remisja całkowita się utrzymuje, że bardzo fajnie, świat jest piękny, życie jest piękne ...
jednocześnie po długim czasie wracam do życia tzw. 'normalnego', trochę obaw, trochę rozczarowań, ale idziemy do przodu, powoli, krok do kroku uczę się na nowo tzw. 'normalnego życia', ale już ja nie ta sama co przed chorobą
I jest to nadal otwarta księga i nadal kolejne etapy
Na każdy etapie swojego chorowania - akceptowałam swoją chorobę, brałam życie takim jakim jest, nie użalałam się nad sobą. Jedynym wyjątkiem jest pierwsza chemia po wznowie. Ale mając świadomość i odrobione lekcje z poprzedniego etapu chorowania, i przy pomocy nieocenionych niektórych moich znajomych wydobywam się z otchłani rozpaczy, wściekłości itp.
Tak bardzo pokrótce moje emocje w czasie mojego chorowania.

Na dzień dzisiejszy mam tak:
http://www.forum-onkologi...2565.htm#126397