[pixi]

tara napisał/a:

Zgaś moje oczy, ja Cię widzieć mogę Uszy zatrzaśnij, ja Ciebie usłyszę I ja do Ciebie bez nóg znajdę drogę I bez ust krzyk mój cisnę w Twoja ciszę Ręce mi odrąb, a ja Cię pochwycę Ja Cię pochwycę sercem jak ramieniem Zawrzyj mi serce, mózgiem Cię zdobędę A skoro mózg mi wypalisz płomieniem Ja we krwi mojej Ciebie nosić będę

nie znałam tego...a wlaściwie... znam to od zawsze, ale nie wiedzialam, ze ktoś to ujął w słowa..
dziękuję

[JaInka]

Pixi, kochanie - czytam, co piszesz i płaczę z Tobą. I czytam, co piszą inni - i też płaczę. I takie wspólne płakanie jakoś mnie oczyszcza - jest dla mnie jakąś wartością.

A więc cały czas jestesmy w kręgu "dawania" i "brania".

DSS ma rację - wygadanie, wykrzyczenie, wypłakanie - jest Ci potrzebne. Też jestem Twoją uważną słuchaczką, uważnym współ-człowiekiem.

Jak dobrze, że jest to forum. trudne i prawdziwe aż do bólu.

Przytulam mocno.

[joanna]

pixi napisał/a:

Jakimś cudem potrafiłam przy nim "wyłączać" racjonalne myślenie i łzy.NIe mogłam mu smutkiem zepsuć ostatnich dni.

to czysta miłość. Płaczę ze wzruszenia nad Wami obydwojgiem, bo nie często zdarza sie tak wielkie uczucie jakie Was łączyło, i łączy nadal. Naprawdę wierzę w to głęboko.

pozdrawiam
Joanna

[gontcha]

Pixi, - tyle tu pięknych, mądrych i ciepłych słów...
Podpisuję się pod nimi 'obyma ręcami'
I po prostu jestem

Pixi, - tyle tu pięknych, mądrych i ciepłych słów...
Podpisuję się pod nimi 'obyma ręcami'
I po prostu jestem

[madziorek]

Pixi kochana ja również jestem z Tobą i trzymam za rękę.

Pixi kochana ja również jestem z Tobą i trzymam za rękę.

[zufed]

Pixi, DSS dobrze napisała, zawsze kiedy tylko już będziesz miała dość tych wszystkich "Trzymaj się i bądź silna" przyjdź tu do nas, wyrycz się, a My wysłuchamy i poryczymy i poklniemy razem.

Pamiętaj, że jesteśmy tu zawsze dla Ciebie, a Ty jesteś częścią Nas. <uscisk>

[Richelieu]

zufed napisał/a:

[...] i poklniemy razem. [...]

To jakby co - ja też się zgłaszam na ochotnika

A poważnie: Pixi, czytam wszystkie Twoje posty, i bardzo, bardzo serdecznie współczuję

[Izabela]

Pixi, ja też czytam i płacze... katharsis...
Gdy odeszły mi bliskie osoby potrzebowałam około roku by to pojąć, zrozumieć, wyciszyć ból.
I wtedy zrozumiałam po co jest potrzebny rok żałoby i czarny kolor ubrania.
Tak utrwaliło się przez wieki w naszej tradycji i kulturze, a i wielu innych. Ma to swój głęboko uzasadniony sens psychologiczno-socjologiczny, o czym pisze DDS
Pamiętajmy, szanujmy, potrzebujemy tego jak chleba , wody i powietrza.
Pixi, dziękuję Ci że piszesz...

[agnieszka.40]

PIXI jesteś Wspaniałą Dziewczyną....

śledzę to forum od początku,chociaż piszę na Raku jajnika ale od Tego Forum zaczęłam i jestem wierna w czytaniu...Wasz wątek śledzę od początku....

nie umiem wkleić nic poza linkiem......

http://www.youtube.com/watch?v=T2l1cML_90s

Ściskam.....

[awilem]

Podpisuję się pod tym wszystkim co pisali moi poprzednicy.
Zdaję sobie sprawę jak Ci ciężko, żadne słowa nie ukoją straty bliskiej osoby.
My tu jesteśmy i wysłuchamy Cię, wspomożemy.
Trzymaj się.

[jusia]

I ja dopisuję się pod słowami poprzedników.
Tulę w smutku..

[pixi]

To dla Was wszystkich
cleo33- dziękuję, bardzo mi sie podobała

[pixi]

Zauważyłam coś dziwnego wśród mojej rodziny i znajomych- nie mam z kim pogadać o Tomku Jak tylko w rozmowie o nim napomknę,to stają sie jacys tacy niedoslyszący, jakbym strzelila gafę.
nie to, żeby w ogóle nie chcieli o nim pamiętać, to nie, bo naprawdę byl ceniony i kochany , cieszyl się dużą sympatią i rodziny i znajomych i jak juz wspominają, to każdy z żalem wzdycha, że szkoda, ze brakuje, że młody i mógł dalej żyć, ale jeśli próbuję wtrącić jego imię w zwyklej rozmowie, że tomek to, albo tamto, to tak jakoś omijają moja wypowiedź, jakbym popelnila niezręczność.Mam wrażenie, że pytanie, czemu tak jest, też byloby nietaktem.
Rzeczywiście mam ciągoty, zeby o nim napomykać w rozmowach, a to, ze np. lubil mercedesy, a czegoś tam nie, że on by to tak zrobil, to i ja też, albo, ze z czegoś tam by sie cieszyl - ale odnosze wrażenie, ze otoczeniu takie wtręty są niewygodne.
Nie wiem, czy to na zasadzie, że w domu powieszonego nie mówi sie o sznurze, czy uważaja, że takim gadaniem rozdrapuje rany, czy tez że skoro umarł, to nie ma dla niego miejsca w "życiowych" rozmowach. A może, żeby wymawianiem jego imienia nie przywolać jego ducha
NIe wiem, jaka bylabym na ich miejscu ( może tak samo bym postępowala) , ale teraz mi to doskwiera, ze nie slysze jego imienia wypowiadanego na glos, że wszyscy tak jakby chcieli sami szybko zapomnieć i żebym ja zapomniala i że wlaściwie juz tylko tu, na forum, ciągle jeszcze czuję, ze jestem "my", a nie tylko "ja"

a moze ja juz dziwaczeję, a oni mają rację?

[gontcha]

Nie pixi, nie dziwaczejesz absolutnie. Myślę, zę jest to taki 'mechanizm obronny' znajomych, czy rodziny - nie skierowany w Tomka tylko w Ciebie. ludzie (tak mi się wydaje) myślą, że jak rozmowa kieruje się na Tomka to 'pomijając' go w jakiś sposób chronią Ciebie - a to nie prawda. Czasem więcej daje rozmowa niż uciekanie od niej. Czytałam Twój wątek na temat radzenia sobie Madzi z odejściem Tomka... wiesz - moe psycholog, może rozmowa między Tobą a Nią ' taka szczera - z powiedzeniem 'kur**' to nie sprawiedliwe co się stało, ale stało się...' - to na pewno nie jest łatwe, a może oderwanie się choć na chwilkę od wszystkiego (wypad jakiś na weekend etc). Powiem Ci szczerze, że do tej pory jakoś Tomka odejścia ogarnąć nie mogę i moje myśli wracają do Was jak bumerang. Bardzo chciałabym być z Tobą i Madzią w tych trudnych chwilach, to co poczułam na Miłostowie będzie we mnie długo bardzo i nie wiem jak to ubrać w słowa .... ale wiedz, że jak tylko będę mogła to się zjawię (lub Wy do mnie zawsze możecie przyjechać).

Bardzo mocno tulę Was obie

Nie pixi, nie dziwaczejesz absolutnie. Myślę, zę jest to taki 'mechanizm obronny' znajomych, czy rodziny - nie skierowany w Tomka tylko w Ciebie. ludzie (tak mi się wydaje) myślą, że jak rozmowa kieruje się na Tomka to 'pomijając' go w jakiś sposób chronią Ciebie - a to nie prawda. Czasem więcej daje rozmowa niż uciekanie od niej. Czytałam Twój wątek na temat radzenia sobie Madzi z odejściem Tomka... wiesz - moe psycholog, może rozmowa między Tobą a Nią ' taka szczera - z powiedzeniem 'kur**' to nie sprawiedliwe co się stało, ale stało się...' - to na pewno nie jest łatwe, a może oderwanie się choć na chwilkę od wszystkiego (wypad jakiś na weekend etc). Powiem Ci szczerze, że do tej pory jakoś Tomka odejścia ogarnąć nie mogę i moje myśli wracają do Was jak bumerang. Bardzo chciałabym być z Tobą i Madzią w tych trudnych chwilach, to co poczułam na Miłostowie będzie we mnie długo bardzo i nie wiem jak to ubrać w słowa .... ale wiedz, że jak tylko będę mogła to się zjawię (lub Wy do mnie zawsze możecie przyjechać).

Bardzo mocno tulę Was obie

[mamanel]

Pixi, też myślę - tak jak gontcha, że znajomi po prostu nie wiedzą jak się zachowywać, żeby Ciebie nie ranić. W takiej sytuacji wybierają milczenie, bo wydaje im się najbezpieczniejszym zachowaniem. Poza tym być może nie czują się pewnie w rozmowie na temat Tomka, nie wiedzą w jaki sposób mogą o nim rozmawiać. To trudne.
Chyba najłatwiej jest wspólnie wspominać jakieś zabawne lub inne pamiętne wydarzenia związane z bliską osobą.
Uściski dla Madzi <uscisk>