[ewa67]

Łączy nas ta sama choroba naszych bliskich i ...ich śmierć, choć scenariusz czasami jest różny. Dziękuje Ci Kaju za to piękne świadectwo choroby i odejścia Twojego Taty. Łączę się z Tobą w bólu, o którym lepiej nie mówić, bowiem najlepiej wyraża go milczenie...

[Agnese]

Kaju, pięknie to napisałaś. Podzielam w pełni Twoje i Ewy odczucia. Zawsze jest trochę lżej, kiedy człowiek widzi, że nie pozostał w bólu zupełnie sam i że są tacy, którzy przeszli przez to samo i rozumieją.

[ewa67]

() () () () () () () ()
[] [] [] [] [] [] [] []
Zaledwie rok temu zapalalismy wspólnie znicze na grobach dziadków,dzisiaj moje mysli biegną do tamtego dnia.Kto by pomyslał,ze tym razem piewrszy raz pójdziemy bez Niego....ale do Niego....
"I jak się modlić mam do Ciebie Panie
Kiedyś mi zabrał moje miłowanie
I jak mam nie mieć żadnych wątpliwości
Kiedyś pozbawił mnie całej radości?
I jak mam silną być, jak wierzyć?
Pokaż mi Panie, jak to wszystko przeżyć
Pokaż mi Panie, jak mam wyjść do ludzi
Jak się z cierpienia na nowo obudzić
Pokaż mi Panie, podaj swoją dłoń
I naszych bliskich w swym raju chroń"

[Agnese]

Bardzo piękny wiersz. I jakże prawdziwy... Dziękuję, Ewo.

[Iwonka1]

Ewo, Kaju. Dziękuję za Wasze wpisy i dzielenie się Waszymi historiami. Od maja tego roku moim stałym towarzyszem życia jest LĘK. Raz mniejszy, raz większy. Tata się trzyma dzielnie i nie poddaje, walczy, jest pełen energii i życia. Ale wiem, kiedy sam się zamyśla i boi.... kiedy go coś boli.... jutro kolejna chemia, a po niej 2 tyg przerwy, które bardzo lubimy. Dziś lęk, jakie będą wyniki krwi, czy podadzą chemię, czy nie.... jutro będzie radość, ze kolejny wlew za nami. A kiedy stanie się CUD, o który modlę się codziennie??? Ściskam Was mocno dziewczynki!