[AnaMari]

Przeczytałam Twój wpis i płakać nie przestaję. Tak bardzo mi przykro i wiem, że żadne słowa nie oddadzą tego co teraz czujesz Moja mama też jest chora, ma międzybłoniaka (mesothelioma) , to straszny nowotwór i ma bardzo złe rokowania. Walczymy od 7 miesięcy, 2 dni temu zauważyłam u mamy straszne obrzęki na nogach i rękach, do tego poci się w nocy niesamowicie , choć nie ma upałów, a sypialnia przed spaniem jest wietrzona. Jest cała zimna, tak jakby dopiero co z lodówki wyszła i na dodatek mówi że czuje odrętwienie prawej piersi na tyle że nie ma czucia nawet swojego dotyku (jakby było martwe ciało). Jutro rano zabieram ją do lekarza, podejrzewam problemy z krążeniem. Strasznie się o nią boję

[pricia]

nie chcę Cię straszyć bo mojej mamy nowotwór był płaskonabłonkowy ale parę dni przed śmiercią też zatrzymywało jej się krążenie i miała spuchnięte nogi :( do tego też strasznie się pociła... Mam nadzieję że jakoś sobie z tym radzisz bo mi bardzo pomogła modlitwa i wspracie rodziny :(( Trzymam kciuki za twoją mamusie. Musisz być teraz bardzo dzielna...

[ela1]

[AnaMari]

Pricia, ja też modlę się cały czas, zamawiam mszę za zdrowie mamy, ale czasem mam chwilę załamania i emocjonalnego i wiary też Rozmawiałam dziś z onkologiem, pytałam o mamę, co mamy robić kiedy wybierze już 6 cykl chemii. Kazał czekać i kontrolować. Tylko czekać na co? Nie mam pojęcia jak to wszystko przeżyję, łudzę się, żyję nadzieją, liczę na cud. Jestem starsza od ciebie, mam 28 lat, mama jest dla mnie wszystkim, a co będzie z tatą kiedy zostanie sam? Serce mi pęka, i pęknie mojemu dziecku kiedy braknie mu jego ulubionej babci. Nie chcę o tym myśleć, staram się być optymistką, ale czasem mi to nie wychodzi. Jestem cholernie zła na siebie, ze nie potrafię jej uratować, że nie potrafię odnaleźć antidotum. Gdyby można było walić głową w mur, zapewne robiłabym to. Najgorsza jest ta niemoc, ta bezczynność

[pricia]

Doskonale Cię rozumiem bo przeżywałam to samo, chciałabyś jej nieba uchylić oddać wszystko za nią ale to i tak leży w rękach Boga ;(( musisz powoli przyswajać tę myśl ja do tej pory nie wierzę że mojej mamusi już nie ma cały czas o niej myśle, nie ma dnia żebym przestała o tym myśleć i tak pewnie zostanie na zawsze :(( to straszne ale każdego z nas to czeka wcześniej czy później ja próbuję sobie to tak tłumaczyć oraz tym że mamusia się nie męczy już tam i nie czuje bólu. Mama była sparaliżowana przez całe 3 miesiące i leżała i tylko patrzyła w sufit :( wiesz jaki to ból chciałabyś jej pomóc a wiesz że nie możesz... najgorsza jest ta bezradność kiedy tracisz najukochańszą osobę w soim życiu ;(