[Luika]

Aniaha napisał/a:

E, tylko ze to wszystko nie jest takie jednoznaczne. Mi ucieczka w smiech pomagala. Lekcewazylam w ten sposob drania i oswajalam moj lek. Ale nie kazdemu taka postawa dobrze robi. Co do bloga zaczelam pisac, ale po dwoch tygodniach porzucilam. Mam notatki. to byla moja druga sciezka - pierwsza obsmiac, druga opisac.

Jesteśmy na tych samych ścieżkach )

I ja się dołączam do usmiercenia TABU )

historia:
ja o chorobie rozmawiam tak jak o życiu a mój kuzyn jak się dowiedział,że choruję to po moim przyjeździe do niego stanął... rozpłakał się i powiedział: "to teraz płaczesz co? i boisz się,że umrzesz?"
Ja najzwyczajniej zapytałam go czy ma gwoźdźiki, on: "a na co ci moje gwoździki?" Ja: "bo jak juz mnię do trumienki połozyłes, to teraz gwoźdikami wieko zabij"

hahahaha jesoooooo ale się z niego i jego zdziwionej miny usmiałam )))))

[Aniaha]

Luika,

Strach rodziny, znajomych, sasiadow jest zrozumialy, jesli oni boja sie O NAS ale nie nas. Trzeba jednak zrozumiec ich stan "oniemienia"; ludzie po prostu roznie reaguja w sytuacjach kryzysowych. Nie wiedza czesto co powiedziec, jak zareagowac, jak pomoc. Absurdalnie takim ludziom my sami musimy pomoc

Jestesmy chyba ogolnie dosc malo empatycznym narodem, o czym przekonuja sie na codzien ludzie wygladajacy inaczej - z niesprawnoscia fizyczna, czy o innym kolorze skory. Jako mama mulatkow cos o tym wiem. Zawsze jest tak, ze gdy juz sie poznamy, to jestesmy cudownie otwarci i sympatyczni, ale to wczesniejsze gapienie sie... koszmar.

Z oswajaniem pacjenta onkologicznego jest chyba podobnie

[Luika]

hmmm to znaczy,ze ja mam dużo empatii w sobie

Jak dowiedziałam się,że mojej sasiadki córka (10 lat) ma raka, to zwyczajnie podeszłam do niej i zapytałam czy w jakikolwiek sposób mogę jej pomóc. Ona zwyczajni8e się rozpłakała... Powiedziała,że jej przyjaciele jakoś tak oddalili się (bali się,że się zarażą?) i jestem pierwszą osobą, kotra zadała jej takie pytanie....chciała pomóc.

Od tej chwili wiem, że czasem wystarczy podejśc i podać rękę.....

A teraz ja choruję i wiem,że mogę z nią na każdy temat pogadać... ona rozumie

Oswajajmy ich, tych. którzy boją się o nas.... ;)WARTO

[Aniaha]

Luika,

ale piekne jest to, co zrobilas
i to wroci do Ciebie

Ja tez doswiadczylam tyle dobroci. Na moich oczach doslownie rozegral sie jakis pokaz solidarnosci i milosci. To bylo piekne i dodawalo skrzydel.

[chustkablogspotcom]

przeczytałam z dużym zainteresowaniem ten wątek.
pisanie o raku bez tabu, rozmawianie bez skrępowania, zażenowania, uważam za coś elementarnego.
sama podobno jestem już całkiem przy drzwiach, ale humor mi dopisuje.
albo inaczej - uparłam się, że będzie mi dopisywał.

moc serdeczności dla Właścicieli raków i Ich Rodzin,
Joanna.

[poli]

chustkablogspotcom, czytam bloga. Dokopuj raczysku słowem i czynem i jak sie jeszcze da!
A jak przy okazji da sie jakieś tabu wykasować z ludzkich umysłów to będzie bonus.

[owcaMarta]

chustkablogspotcom,


BRAWO!!!! Wielkie serce!!!! Dużo siły w walce i ZDROWIA ZDROWIA ZDROWIA.....

chustkablogspotcom,


BRAWO!!!! Wielkie serce!!!! Dużo siły w walce i ZDROWIA ZDROWIA ZDROWIA.....

[bojzik]

witam wszystkich jestem pacjentem kliniki jestem po rekonstrukcji jezyka mialem raka zlosliwego z przezutami do wezlow chlonnych

[madziorek]

Kasiu.........
do zobaczenia
[*]

Kasiu.........
do zobaczenia
[*]

[gontcha]

straszne... żegnaj Kasiu

straszne... żegnaj Kasiu

[oleander79]

Czytałam jej bloga od czerwca. Nie mogę uwierzyć.

Śpij kochana...

[Nadzieja]

[*] :(...

[Katarzynka36]

Kasieńko, Herzogin
Tak trudno w to uwierzyć... słów brakuje, koszmar jakiś

Wierzyłam, że tam, we Francji uda się zaziałać, byś była z nami jeszcze bardzo długo...

Wierzyłam, ze zabieg, operacja się powiodę i będzie lepiej:(
To bardzo niespodziewana i wstrząsająca wiadomość...

Żegnaj Kasiu
Do zobaczenia kiedyś...

Rodzinie: Mężowi, Bratu Kasi składam wyrazy najgłębszego współczucia...

[kaja115]

[*][*][*]

[jusia]

[*]