Znalezionych wyników: 6

Pomimo wsparia jakie otrzymujemy na forum, najtragiczniejsze jest to, że każdy z nas ma swoją smutną historię, logujemy się, opisujemy chorobę, na początku pełni nadziei, pózniej pełni obaw, szukający najmniejszej szansy i kończymy ze łzami w oczach po odejściu naszych najbliższych. Jutro minie tydzien jak odszedł mój tata, też mieliśmy nadzieje na wspólne święta, nic z tego nie wyszło, wszyscy walczymy z okrutnym przeciwnikiem i jedyne co nam zostaje to pamiętać, kochać i dawać wsparcie i nadzieję innym, którzy tutaj trafią. Jusia życzę wam Spokojnych Świąt, nasi bliscy już nie cierpią i to jest najważniejsze.

Pozdrawiam serdecznie,

Justyna

Wydaje mi się, że świadomość nieuchronnej śmierci i ewentualnego przygotowania się do nie jest sprawą bardzo indywidualną. Mój tato odszedł kilka dni temu, wszyscy wiedzieliśmy, że nie było szans na wygranie z chorobą, lekarze odpowiadali na nasze pytania: "Nie wiem jak długo, takie informacje podają tylko w filmach" Tato walczył i wierzył, dopóki wierzył, nikt z nas nie miał prawa odbierać mu nadziei. Lekarze również sugerowali aby nie mówić o śmierci bo to mogłoby znacznie pogorszyć jego stan ale...on wiedział. Każdy z nas widząc i czując swoją niemoc i pogarszający się stan zdrowia nie wierzy w wymuszany przez łzy uśmiechy zony, córki, zięcia itd i tutaj pojawia się pytanie/ dylemat czy każdy z nas chce aby mu zakomunikować wprost, czy tez powinno to być powiedziane między słowami/ gestami. Nikt z nas nie powiedział tacie, że umiera i że to jest nieuchronne, poprostu mówiliśmy, że jest źle. Ostatnie dni upływały raczej na dyskusjach o niczym, czytaniu gazet, nie było planowania typu: " zobaczysz jak wyzdrowiejesz to na wiosnę...". Były uczucia, spotkania, nie było otwartej rozmowy, ale on wiedział i my wiedzieliśmy tylko nie było sygnału czy też gestu aby mówić o śmierci na głos..Każdy odchodzi inaczej i każdy inaczej radzi sobie z tym okrutnym momentem.

Martusiu, mój tatuś odszedł wczoraj, wymodliliśmy jego odejście. Przyjmij moje wyrazy współczucia, dziwne jest to, że mamy czas na przygotowanie się do śmierci najbliższej osoby, modlimy się aby ulżyć cierpieniom a gdy nadchodzi koniec nie rozumiemy tego i tak ciężko jest się nam pogodzić. Musimy wierzyć, że to co zostało na ziemi to tylko wyniszczone nowotworem ciało a nasi rodzice teraz zdrowi, uśmiechnięci patrzą na nas.

Tato odszedł wczoraj, od wczoraj też staram się wczytywać w forum i szukać odpowiedzi a może również podpowiadać...muszę coś robić.
Tato od niedzieli był bardzo niespokojny, przestał przyjmować pokarmy chociaż walczył o każdą "dawkę" bulionu przez sondę bo wierzył ,że to go wzmacnia. W niedzielę funkcjonował raczej dobrze, kontakt pełny. W poniedziałek zaczeła się nagła panika, bał się pielęgniarek, szarpał wenflony. Wtorek rozpoczął się również nerwowo, mam napisała mi tylko, że jego twarz ma jakiś dziwny, woskowy kolor. Krótko przed odejściem zsiniały palce a kończyny były zimne. Pózniej odszedł, nie cierpiał. Zasnął.

Bardzo przykro czytać takie posty, trzymajcie się, bądzcie razem. Lekarze powinni powiedzieć wam co dzieje się z tatą i jakie leki otrzymuje. Zgadzam się w przedmówcami, że najważniejsza jest obecność bliskich, nie po to aby rozmawiać o chorobie ale po to aby opowiadać, czytać, po prostu być, robić to na co w naszym codziennym zabieganym życiu nie ma czasu. Życzę wytrwałości i wiary.

Justyna