[rene1]

[marysia5]

Tola 1983 -wyrazy głębokiego współczucia, Twój Tato jest dumny z Ciebie

[romka]

Tola1983
Przykro mi bardzo.

[betsi]

[.Karolina.]

Strasznie mi przykro. Trzymajcie się dzielnie

[cadevra]

Trzymaj się. Teraz już Go nic nie boli, nie męczy się.

[tęcza]

[tola1983]

dziękuje Wam wszystkim za okazane wsparcie i ciepłe słowa które były lekarstwem w tych ciężkim okresie...


jestem z Wami niedługo a i tak poczułam na tym forum szacunek jakim obdarzacie drugiego człowieka i wsparcie z walką z problemami.

Ten cały tydzień jaki "przemieszkałam " z moim tatkiem był bardzo ciężki.....Natomiast był to również nieoceniony czas , który przypieczętował naszą więź...Pustka która po nim została nigdy nie zostatnie już żadnym uczuciem wypełniona....

Teraz kiedy emocje mi już powoli opadają i przychodzi czas na wspomnienia..nie wybaczyłabym sobie gdybym nie napisała kilku słów o tym jakiego cudu dokonał i jak bardzo musiał mnie kochać umierając tak nie inaczej .....


Mój tatko chorował długo bo 2,5 roku...przez ten okres miewał różne stany ale nigdy się nie poddawał. Żył jak gdyby nie był chory - czynnie i pięknie....
ostatni miesiąc podciął mu skrzydła bo przerzut do skóry w dolnej okolicy brzucha bardzo mu utrudniał funkcjonowanie....doszło do martwicy i całe to " zło" non stop wyciekało na zewnątrz bardzo go osłabiając...w ostatnim tygodniu było już naprawdę źle...przeprowadziłam się do rodziców - bo takie było zawsze marzenie mojego taty - być w tym okresie przy rodzinie....
Do środy jeszcze nie było najgorzej ...słabo , boleśnie...ale z humorem momentami ...i w rozmowie....Żartowaliśmy sobie że śpimy w maleńkim pokoiku - on na łóżku - ja na łóżku polowym jak więźniowie w jeden celi ...czułam że jest spokojny i szczęśliwy cały czas...

W czwartek kiedy lekarce nie udało się ściągnąć wody z wodobrzusza jakie wystąpiło ...obije patrząc na siebie czuliśmy że przegraliśmy tą walkę :(
On zadręczał się myślami , strachem jak to będzie ...jak to będzie się udusić...ja myślami jak zniosę widok męczącego się mojego tatusia....

Piątek od rana dawał złe znaki....po ciężkiej nocce , tragicznym ranku i ataku duszności po którym oboje myśleliśmy ze to ten moment straciłam nadzieje , że sobie z tym poradzę...serce pękało mi z bólu , w oczach skończyły się łzy patrząc na jego cierpienie i chorobliwy lęk przed brakiem oddechu....

od 17 mój tato się uspokoił ....widziałam jego ból...ale panika zniknęła...zawołał nas do siebie wszystkich ...pożegnał się ....przyjął komunię świętą....o 20 -50 złapał głęboki oddech , scisął za rękę i przymknął oczy ....nie krzyknął , nie jęknął...nie wystraszył mnie...zrobił to tak , żebym się nie bała , nie wystraszyła ...spokojnie i z honorem....z cudowną miną na końcu i łezką która poleciała po policzku w momencie osotatniego oddechu ......

Taki był mój tato NIESAMOWITY do końca ....do końca świadomy...dzielny...kochający ....

dziękuje że mnie wysłuchaliście , że byliście .....że umiecie słuchać wtedy kiedy to jest najważniejsze i kiedy człowiek potrzebuje być wysłuchanym ....Dziekuje w swoim imieniu i taty

[Lucyna45]

Czytam i łzy płyną po moich policzkach.Tak umierał mój Tato trzydzieści trzy lata temu.Tak jak Twój Tatuś , chorował na raka płuc i opłucnej .Choroba trwała 6 miesięcy. Czas ukoił mój ból , ale pamiętam wszystko jakby to było niedawno. Bądż dzielna.Jako córka spisałaś się na medal będąc z Ojcem w Jego ostatnich chwilach życia.

[Lidia Bieńkowska]

[saturn]

Bardzo mi przykro...

[tęcza]

Bardzo mi przykro