[kermit]

Dziewczyny, uszyska do góry!
Pozytywne nastawienie...

madziap, przecież jest grupa osób którym Meloxicam pomaga, tak? to dlaczego akurat Ty nie możesz być w tej grupie, hm? Podziała, zobaczysz, ale musisz się pozytywnie nastawić!
Jak ja zaczęłam łykać Meloxicam, to ani docent Rutkowski ani żaden inny lekarz w COI nie miał w sobie krzty wiary w to, że zadziała - nikt, poza mną
Nie wiem jak długo ten stan się utrzyma, ale każdy, KAŻDY miesiąc BEZ tej parówy jest PIĘKNY, prawda?!

[doris123]

Ja mam podobne myśli, dlaczego to trafiło na mnie.
Osoby, których to nie dotyczy nie potrafią zrozumieć jakie emocje targają tymi, którzy są tymi " szczęśliwcami"
Tutaj chociaż można porozmawiać z osobami, które też zostały dotknięte tą okropną chorobą.
Na lekarzy nie ma co liczyć, że jakoś podbudują, i nastawią optymistycznie.
Pacjent zdołowany i w depresji z powodu choroby a lekarze zamiast dawać nadzieję, że coś może się poprawić to ją odbierają.
Nie wiem czy to jest dobra metoda, żeby tak prosto w oczy prawdę...
Być może co poniektórych to jakoś zdyscyplinuje, ale innym odbierze nadzieję.
Mój termin do szpitala się zbliża, a we mnie po prostu wszystko się buntuje. Gdybym jeszcze wiedziała, że będzie ok i to się da wyciąć, to jakoś lżej bym to przeszła.
A tu idę do szpitala i nawet nie wiem, czy ta operacja będzie czy nie...

[ Dodano: 2010-09-30, 07:02 ]
I jak tu się pozytywnie nastawiać ?

[madziap]

Doris, doskonale rozumiem jakie przeżyjesz rozczarowanie jesli powiedzą Ci, że operacja nie jest możliwa. Ja, kiedy dowiedziałam sie, że cholerstwo odrosło odrazu pomyślałam: okej wytnie się i będzie spokój przynajmniej na trochę. A tu figa z makiem, muszę faszerować się jakimś swiństwem, które nie koniecznie mi pomaga a szkodzi napewno.
Niestety mamy wyjątkowego pecha, że nas to spotyka, jednak ja staram się nie myśleć i nie zadawać pytań typu: dlaczego własnie mnie to spotyka. Spotykało mnie, tak jak i miliony innych ludzi. A dodatkowo to forum pozwala mi, przekonac się, że nie jestem osamotniona w tej walce. Pewnie, że łatwiej się ją przechodzi, kiedy jest prawie pewne, że uda się wygrać. Ale niestety w tej sytuacji pozostaje nam tylko wiara w nasz organizm, lekarzy i sprzyjający los.
Doris trzymam za Ciebie kciuki. Pewnie nie wiele Ci to pomoże, ale dokładnie wiem co czujesz i jakie uczucia i myśli Toba targają. Musimy być silne. Z niczego czerpac optymizm, uśmiechac się kiedy chce nam sie płakać, bo jesli sie poddamy to choroba szybko sie z nami rozprawi. Trzymaj się ciepło i pisz jak tylko bedziesz mogła co u Ciebie.
Pozdrawiam

Kermit "próba wiary", że te tabsy coś dobrego robią dla mnie jest na razie moim celem przewodnim;-) A powiedz mi pod jaką nazwą je łykasz oraz czy masz jakieś dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Wogóle czy zauważasz jakieś skutki uboczne. Ja generalnie mam "dośc wrażliwy" układ pokarmowy i osłonowo pije len mielony, może cos pomoże, żeby nie uczyniły tam pogromu;-)

pozdrawiam i dużo zdrowia

[Alusia]

Dziewczyny kochane,tylko się pozytywnie nastawiać nie ma innej opcjiTak już jest-jednym jest łatwiej (nam sie tak wydaje ) a innym jeszcze trudniej.Musimy robić wszystko co mozliwe,aby było lepiej.Zero załamki,póki życia póty nadziei,i do przodu buziaki serdeczne dla Was

[doris123]

Ja do szpitala we wtorek. Odezwę się po powrocie.
Pozdrowienia dla Wszystkich.

[doris123]

Wiecie co...
Poszłam dzisiaj na przyjęcie do szpitala i nie przyjęli mnie bo.... nie ma łóżek. Ja jestem z Poznania, to sobie mogę jechać do domu. Termin mam przesunięty na czwartek i będę przyjęta na 99%
Mi już psychika siada, boję się, że już na mnie krechę postawili, bo już mi nie można pomóc, a amputować zawsze zdążą.
Pan doktor powiedział, że spróbują usunąć to miejscowo, ale ja miałam jakieś przekonanie, że głównie są nastawieni na amputację. Najbardziej boję się tego, że będą próbowali usunąć a w końcu okaże się w trakcie operacji, że trzeba amputować.
Z tego wszystkiego najchętniej to bym w ogóle do tego szpitala nie poszła i niech się dzieje co chce.

[zufed]

doris123, przykro mi, że Cie odesłali, ale niestety sprawa z brakiem łóżek się zdarza

Życzę Ci, żebyś w czwartek została ostatecznie przyjęta.

ściskam

zuza

[kermit]

Hej Dorotka, jakie były ustalenia - jakie miałaś mieć nastawienie? hm? Popraw się!
Niestety polskie realia - kolejki, ciągłe czekanie...a w głowie milion myśli na minutę i coraz to bardziej wybujała wyobraźnia!
Na pewne sprawy nie mamy wpływu... a skoro nie mamy wpływu, nie dajmy się im zwariować!

Staram się pisać krzepiące i pewnie przychodzi Ci na myśl, że 'łatwo powiedzieć', ale naprawdę wiem co czujesz! Zresztą tutaj nie trafiają ludzie którym obce są takie emocje
Nie wiem czy to będzie dobra porada czy nie...sama na pewno w głębi duszy czujesz to najlepiej ale....Ja dotychczas nie bałam się operacji - w jakiś przedziwny sposób podchodziłam do tego na luzie (co chyba nie świadczy najlepiej o mojej głowie ) Ten mój luz prysnął jak bańka mydlana po operacji podczas której uszkodzili mi nerw. Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy zupełnie z możliwych powikłań/komplikacji jakie mogą się 'niespodziewanie' pojawić ('niespodziewanie' bo przecież gdyby diagnostyka i plan operacji odbywały się zgodnie z panującymi w świecie regułami, to takich niespodzianek byłoby mniej...ale nic-to) . Gdy dowiedziałam się że po niedługim czasie guz nadal w najlepsze sobie rośnie, mimo wszystko, najbardziej przekonana byłam do chirurgii. Natomiast pojawił się ogromny strach - bo przecież mam się położyć na stole operacyjnym przed człowiekiem który już mnie okaleczył i znowu mam mu zaufać i pozwolić żeby zdecydował co jest dla mnie 'najkorzystniejsze' a jednocześnie, prawdopodobnie, najbardziej radykalne. Zdecydowałam się! Zastrzegając jednocześnie że jeśli pojawi się jakiekolwiek ryzyko że będą musieli uszkodzić mi funkcje ręki - chcę aby po prostu zaszyli mnie bez dalszego gmerania w niej.
W ramach ciekawostek - jaka była reakcja pana doktora - "dobra, spotkamy się na amputacji!". Chyba nie muszę mówić jaka fala emocji mnie ogarnęła Ale oczywiście grałam twardziela i resztką sił odparłam że biorę to ryzyko na siebie a właściwie nie planuję takiej sytuacji i spytałam czy mam to dopisać w arkuszu "zgody na operację". Dr obraził się A następnego dnia - po operacji - nawet do mnie nie przyszedł aby zdać relację. Jak się później okazało, były dwa ogniska guza, wycięli tyle ile dało się wyciąć. A teraz biorę Meloxicam już 10ty miesiąc i macham łapskiem na wszystkie strony (no, prawie a dziada na nim nie ma!
Wtedy też podjęłam wewnętrzną decyzję - pozbędę się tego ścier.. z mojego ciała! Zrobię to! Na przekór doktorowi...
Dorotka, proszę, pozbądź się tych pesymistycznych myśli!!! Jeśli masz JAKIEKOLWIEK wątpliwości, przyciśnij lekarza - idź do niego np podczas dyżuru (ja mam taką metodę , no generalnie gdy będzie miał spokojniejszy moment, i poproś o szczerą rozmowę! To w końcu to on jest dla Ciebie! Niech powie Ci jakie są możliwe scenariusze i pozwoli Ci podjąć, zgodną z Twoim sumieniem, decyzję!

i jeszcze do madziap:
przyjmuję meloxicamum pod nazwą Aglan, w dawce 7,5 mg . Ku mojemu zaskoczeniu toleruję ten lek rewelacyjnie. Poprzednio, przez 2,5 miesiąca brałam Sulindac (=Clarinol - też lek niesterydowy przeciwzapalny) i czułam się fatalnie - brzuch miałam jak balon dosłownie! No i sam Sulindac na guza nie zadziałał. Więc został odstawiony a guza mi wycięli... tyle ile się dało!
Od 10 miesięcy biorę Aglan i nie mam takich przykrych doznań. Może jest to także kwestia dbania o odpowiednie odżywianie się - dużo zbóż, owoców, mleko sojowe, warzywka, które poprawiają pracę mojego żołądeczka. Choć też należę do tych osób o wrażliwszych wnętrznościach Kefir, siemię (a fe ) też baaardzo pomagają!
W wyniku przeprowadzonych przeze mnie eksperymentów, wiem że nie mogę pić wina i ciężkich tłustych, przetworzonych rzeczy - od razu to odchorowuję.
Ale dla wypielenia tego dziadostwa, warto się poświęcić! :D

[zufed]

Założyłam Wam wątek w kciukach, gdzie możecie porozmawiać sobie swobodnie.

Oto link do niego.

agutka-komentarze

pozdrawiam ciepło

zuza

[doris123]

Dzięki Dziewczyny!
jutro idę może tym razem mnie przyjmą.
Przenoszę się na agutka-komentarze, skoro Zufed założyła taki temat.

[Alusia]

No może faktycznie zaczęłyśmy ploteczki przenosze się również częściowo na agutka -komentarze pozdrawiam wszystkich

[zufed]

Tak jest dziewczyny, ploteczki do ploteczkowni

sio sio

[doris123]

czesc dziewczyny
ja juz po operacji, reka jest uratowana choc doszly dodatkowe komplikacje i bedzie radioterapia i prawdopodobnie chemia.
pozniej napisze wiecej bo teraz mi ciezko pisac lewą reką
pozdrowienia

[kermit]

Z tego posta wyciągamy pozytywne przesłanie - ręka uratowana!
Teraz zbieraj siły, relaksuj się... co by nabrać formy do zmasowanego ataku na tego bandziora!
Uściski ślę, oczywiście czekając na wieści... trzymaj się cieplutko!

[madziap]

Cieszę się, że ręka na miejscu a guz paszoł won:-) Zbieraj siły Kochana i odpoczywaj, żebyś szybko mogła kontynuować wypędzenie nawet mikroskopijnej złej komóreczki ze swojej rączki. Trzymaj się cieplutko.