[Renata66]

Mój tata chory na NDRP z przerzutem do mózgu uświadomił mi dzisiaj ważną rzecz. To, jak może czuć się człowiek, z dnia na dzień wyrwany ze swojej rzeczywistości przez chorobę. Jaki może być wówczas zły, sfrustrowany, nawet wściekły. I jakie to może być dla niego bolesne. Powiedział to wprost – Nic nie mogę robić, wkurza mnie takie życie. Mogę tylko leczyć się i patrzeć w telewizor. Nawet mamie nie mogę w niczym pomóc – tyle tata. W podtekście usłyszałam, że czuje się niepotrzebny. Oczywiście zaprzeczyłam i zaczęłam się zastanawiać...

Tata po przejściu na emeryturę prędko podjął pracę w ochronie. To człowiek czynu, nauczony pracy i szacunku do niej. Nie wyobrażał sobie siedzenia w domu. Jeszcze dzień przed pójściem do szpitala, choć już wiedział, że ma przerzuty do mózgu, był w pracy. Bo tak chciał. Musiał pozamykać „sklepiki”. Teraz jest po pierwszej chemii paliatywnej. Czuje się dobrze. Ma spory apetyt, nieźle śpi. Ale rzeczywiście niewiele czynności może wykonywać, bo przerzuty dały objawy neurologiczne – niedowład dwóch palców prawej ręki i lekkie problemy z mówieniem. Do tego zima trzyma, jak wszyscy widzą, w tym roku długo, więc nawet na spacery przy tej temperaturze niespecjalnie może wychodzić. Odwiedza go mój brat, siostra mamy z mężem. Są domownicy. Ale to w dalszym ciągu nie zmienia jego sytuacji. Kondycja psychiczna w tej chorobie jest bardzo ważna. Chciałabym jakoś pomóc tacie. Ale nie mam pomysłu jak?

Rozmowy, czytanie i oglądanie TV, te czynności nie oznaczają dla taty prawdziwego życia. A on chce po prostu żyć. Jak kiedyś, jak przed chorobą, ciesząc się, że jest potrzebny. Pamiętajmy o tym opiekując się naszymi chorymi. Pamiętajmy o tym, że to, iż nasi bliscy zachorowali nie oznacza, że nagle wraz z diagnozą stali się innymi ludźmi.

Może ktoś ma pomysł na jakieś zajęcia, które tata mógłby wykonywać z uwzględnieniem jego chorobowych ograniczeń? Albo na to co zrobić, aby dać mu poczucie sensu...

[magdal]

Renatko, poruszyłaś ciekawy temat. Tak do głowy przychodzi mi takie pytanie, czy wcześniej tata , gdy był zdrowy, mówił może, że na coś nie miał czasu? Że zrobi coś kiedy będzie wolniejszy? Teraz ma na to właśnie czas.
Nieraz w natłoku zajęć nie mamy czasu na jakieś przyjemności. Może trzeba w tę strone pójść? Zapytać, co sprawiłoby mu radość, dzięki czemu poczułby się lepiej, może „zamiast aktywności czas na przyjemności” i dogadzanie sobie. Czy tata lubił czytać? Teraz kiedy ma pewne ograniczenia, zamiast czytania może posłuchać książek. Jest tego cały ogrom, nawet w bibliotekach jest spory wybór.
Miałam też znajomą która w czasie choroby postanowiła zrobić porządek ze zdjęciami, dogrzebała się wielu ciekawych rzeczy, nazwała po imieniu swych przodków. To były ciekawe opowieści dla całej rodziny.
Magda.

[Joasia51]

Wiecie co. Mój mąż miesiąc przed śmiercią zrobił mi nową półkę w piwnicy. Odgarniał śnieg z podwórka, chociaż mu tego zabraniałam, bo miał założoną jejunostomię i bałam się, że mu szwy popękają, ale on robił swoje. Tylko dwa tygodnie przed śmiercią był już słabiutki, ale do końca oglądał telewizję i czytał prasę. Podziwiam go...bo ja na jego miejscu z taką straszną diagnozą/rak przełyku złośliwy/ położyłabym się do łóżka i wszystkim powiedziała; DAJCIE MI ŚWIĘTY SPOKÓJ...JA UMIERAM!! Co patrzę na tę półkę to płakać mi się chce...

[plamiasta]

magdal napisał/a:

gdy był zdrowy, mówił może, że na coś nie miał czasu? Że zrobi coś kiedy będzie wolniejszy? Teraz ma na to właśnie czas.

czas może i ma ale czy siły? ....

[magdal]

Ależ oczywiście, że mam na myśli rzeczy które za dużo wysiłku nie wymagają.
Ja bardzo często słyszę od różnych osób, ze jak przejdą np. na emeryturę to w końcu odpoczną i zajmą się rzeczami na które kiedyś nie miały czasu, a były to rzeczy sprawiające przyjemność.
I to miałam na myśli...co wcale nie znaczy, że akurat tata Renatki o takich sprawach mówił. Być może nie...Może nigdy tak nie powiedział, nie wiem...zasugerowałam tylko.
Moja bratowa ostatnio była chora i to bardzo długo. Nie była silna, raczej choroba ją osłabiła. Ale w rozmowie ze mną powiedziała że w końcu zrobiła porządek z wieloma rzeczami na które kiedyś czasu nie miała.
Ja przeżyłam kiedyś wypadek samochodowy, leżałam ponad miesiąc ze złamanym kręgosłupem i naprawdę się nie nudziłam. Mimo bólu i traumatycznych przeżyć.
Pozdrawiam. Magda