Znalezionych wyników: 95

Witam,
Nie sądziłam że będę jeszcze mogła wrócić do normalnego życia po śmierci mojej mamy. Ale wróciłam. Rzadko teraz tu zaglądam. Ciężko mi czytać posty bo wspomnienia wracają.
Po smierci mamy miałam wrażenie że to wszystko to jakoś sen. Zastanawiała się jak to możliwe że świat nie zatrzymał się w miejscu.
Chorobie podporządkowałam wszystko. Całe dni spędzałam u mamy. Nie prowadziłam praktycznie swojego domu. Obiady gotowałam u mamy i tam wraz z mężem i córką je jedliśmy. Do domu chodziłam tylko spać. Rano praca a potem znów do mamy. Podczas chemii (co trzy tygodnie przez trzy dni) towarzyszyłyśmy mamie na zmianę z siostrą. W ramach urlopu,200 km od domu. Na trzy dni zostawiałam córkę z mężem i jechałam z mamą. Byłam z nią w szpitalu od 8 do 20. Jak wiadomo urlop w końcu się skończył. Złożyłam wniosek o bezpłatny. Oczywiście ryzykując, że szefostwo " mi podziękuje". Nie zdążyłam go zacząć ponieważ mama niespodziewanie zmarła.
Dziś zajmuje się swoim domem i dwójką (obecnie) dzieci. Nic nie straciłam. Mam 33 lata. Gdybym wtedy straciła pracę, pewnie inną już bym miała. Mąż rozumiał że nie będzie obiadu na stole i czystych koszul w szafie. To był czas dla mnie i mojej mamy. A zyskałam wszystko. Czas spędzony z mamą wykorzystałam w 100%. Chłonęłam go całą sobą. Zapamiętywałam każdy jej gest, każde słowo. To był najgorszy i najlepszy okres w moim życiu.

Nie chcę nikogo urazic. Piszę jedynie o sobie i swoich odczuciach. Nie mówię też, że będąc daleko nie można wykorzystać tego czasu razem. Można. Są telefony, internet. To był mój sposób. I każdemu KTO MOŻE go polecam.
Pozdrawiam Was mocno,
Ewelina

ekri4321, witaj!
Nie wybegaj w przyszłość, nie martw się tym co będzie. To nic nie da.
Pamiętam wciąż to uczucie obezwładniającego strachu, fizycznego bólu na samą myśl o tym co może się stać. Sama siadywałam wieczorami do kompa i czytała o śmierci, o umieraniu na raka. Jak może być. Poza strachem nic mi to nie dało. Staraj się tego nie robić. Moja Mama zmarła na raka w zeszłym roku. Pojechała do szpitala z powodu osłabienia (spadek białych krwine) i dwa dni później po prostu zasnęła (w akcie zgonu jest agranulocytoza). Nie cierpiała. Nie męczyła się.
Nie zawsze chory cierpi. Czasami ma to szczęście co moja Mama. Spróbuj tak o tym mysleć. Jeśli los nie byłby dla Was tak łaskawy szukaj już dziś kontaktu z dobrym hospicjum czy prywatnym lekarzem onkologiem. Pomoc hospicjum może być nieoceniona. Będziesz spokojniejsza wiedząc, że masz gdzie zadzwonić w razie potrzeby. My nie zdążyłyśmy skorzystać z ich pomocy ale na tym forum spotkałam się z wieloma osobami, którym pomogli. W naszym mieście są dwa. Jedno bardzo "kościółkowe" a drugie prowadzone przy przychodni. Warto podjechać i porozmawiać. A Tacie zawsze można powiedzieć, że to lekarz z "długoterminowej opieki domowej" - brzmi lepiej.
ekri4321, współczuję Ci bardzo. Choć brzmi to okrutnie to ja sama "cieszę się", że mam to już za sobą. Moja Mama jest już spokojna i czeka na mnie. Wiem, że Twoje serce pęka teraz z bólu i strachu. Ale dasz radę. Dla Taty.
Ściskam,
Ewelina

sylw38, zaglądasz?

" Gdyby wasi Bliscy wiedzieli, jak pieknie o Nich piszecie, jak sie troszczycie, jak walczycie.... BYliby z Was bardzo dumni:):):) " Katarzynka36, jest to cytat z Twojego pierwszego postu. Twój Tata na pewno nie tylko był i jest z Ciebie dumny ale na pewno czuł Twoją miłość. Walczyłaś bardzo dzielnie. Nie poddawaj się teraz. Twój Tatuś niech widzi Cię szczęśliwą. On patrzy na Ciebie i czeka. Kiedyś się spotkacie. Zyj tak żeby nadal dawać mu powody do dumy.

Ja naprawdę czekam na spotkanie z moją Mamą. To tak jakby wyjechała. Ona jest TAM teraz ze swoją Mamą, bratem ... niejednym znajomym czy członkiem rodziny. Jest spokojna, zdrowa i szczęśliwa. A ja czekając kiedy się spotkamy staram się żyć tak, żeby nie miała mnie o co "opierdzielić"

Mylę o tym jak Ją przytulę i buzia mi się uśmiecha. Jeszcze tylko muszę przejść swoją drogę.
Ściskam Cię mocno.
Ewelina

banialuka, jesli mogę to dopiszę sie i ja w Twoim temacie.
Gdy moja Mama była chora nie byłam w stanie sobie wyobrazić Jej smierci. Myśl o tym bolała mnie fizycznie. Wyłam nocami ze strachu o Nią, ze smutku, że zostanę sama.
Gdy Mama zmarła poczułam ... ulgę. Nie mówie o tym otwarcie. bo "nie pasuje to do sytuacji". Poczułam ulgę, że już się nie martwi, nie cierpi i nie patrzy ze strachem przed siebie. Teraz pozostał mi tylko żal. Że nie zobaczy mojego drugiego dziecka, że nie będzie na komuni starszej córki, że już nigdy na mnie nie spojrzy. Mam dni kiedy nagle na wspomnienie Mamy serce mi zamiera. Ale jestem takim typem, który nie płacze publicznie. Czekam do wieczora aż wszyscy usną, zamykam się w pokoju i staram się "wypłakać ból". A na codzień żyję jakby normalnie.
Gdy czasami czytałam posty innych też wydawało mi się, że jakaś inna jestem. W osiem miesięcy po smierci Mamy byłam na imprezie (we wsi w której wychowała się moja Mama organizowano imprezę w remizie w celu zbierania datków na szkołę). Znali mnie tam wszyscy a ja przetańczyłam całą noc. Na początku miałam opory ale podeszła do mnie ciotka i powiedziała "Mama lubiła sie bawić i chciałaby żebyś i ty sie bawiła".
Przecież smierć jest częścią naszego zycia. Tymbardziej smierć rodzica jest czymś jak najbardziej naturalnym. Boli jak cholera ale nie może zabijac nas samych. Ja sie z tym po prostu pogodziłam. To jest powód dla którego nie płaczę codziennie. Co nie znacz, że nie tęsknię za moją Mamą i nie czekam kiedy znów ją zobaczę.
banialuka, nie dziw sie ludziom. Kolegi Tata jest w ostatnim stadium choroby nowotworowej i mimo, że ja sama przez to przeszłam to nie wiem jak mam reagować. Każdy oczekuje czegoś innego.
Ja na takie pytania odpowiadałam "jakoś leci".
Ściskam.

asereT, byłaś dla mnie wzorem "walczącej żony".
Jest masa osób, których bliscy chorują, a oni zapytani o rodzaj nowotworu mówią - no, złośliwy. Nie my tu jestesmy od leczenia. Nie mamy wiedzy medycznej i doświadczenia wystarczającego do "dyskutowania z lekarzami". Ale mimo wszystko Ty byłaś lekarzem swojego męża. Pilnowałaś, obserwowałaś, biegałaś za lekarzami, załatwiałaś. Tylko Ty wiesz jak ciężka to czasem była walka.
Co więcej mogłaś zrobić? Co może zrobić matka, która traci dziecko? Żona która traci męża? NIC. Walczyłaś o swojego męża ale Jego los był już przesądzony. Jesteś wierząca to wiesz, że z planami Boga nie mogłaś wygrać.
Twój mąż teraz jest spokojny, szczęśliwy. Swoją miłością "wymodliłaś" mu niebo. Patrzy na Ciebie i czeka. Jeszcze się spotkacie. Ale na razie musisz strarać się pozbierać i nauczyć żyć na nowo. Sama. Dla siebie, dla innych. Możesz być pomocą dla wielu ludzi, choćby Tu na forum.
Tak bardzo mi przykro, że los bywa tak okrutny.

Dodano: 2012-05-31, 13:57

Twój post billyb, zabrzmiał dla mnie:" nie wiń lekarzy, Mama sama jest sobie winna". Moja Mama też miała DRP i fakt, że sama się do tego przyczyniła paląc papierosy nie zmienia nic jeśli chodzi o moje zdanie na temat polskiej słuzby zdrowia. Nie znam innej ale zdązyłam poznać naszą, a w szczególności - radomską. Lekarzy nie winię za smierć mojej Mamy czy wogóle fakt zachorowania. Ale za to, że ten czas choroby był dla Niej podwójnie ciężki, ponieważ toczyła walkę z nowotworem i z systemem. Mam żal do lekarzy/systemu o brak rozmowy, informacji, choćby cienia zainteresowania, o konieczność walki o każde badanie, o każdą poświęconą chwilę. I choć wiem, że jest za mało lekarzy, szpitali, PIENIĘDZY w NFZ a za dużo chorych to wcale nie boli mniej wspomnienie jak lekarz powiedział mojej Mamie, że przerywamy leczenie bo nie ma ono sesu i nic więcej nie mozna zrobić na korytarzu pełnym ludzi, po całym dniu czekania w kolejce. Każdy kto leczył się w dużych ośrodkach wie jak to wygląda.

friend, dopiero dziś trafiłam na Twój wątek. Przykro mi z Powodu śmierci Twojej żony oraz z powodu tego co spotkało Cię ze strony forum. Jeszcze w żadnym wątku nie widziałam takiej "nagonki". Każdy, kto zakłada wątek na forum powiniem mieć prawo pisać na nim to co czuje. Zarzuty, że jest w nich za dużo o Tobie, o dzieciach a za mało o żonie są ... niesprawiedliwe. To Ty zakładałeś wątek i to Ty w nim pisałeś.
Tak jak napisała Ci Twoja znajoma teraz odczujesz ulgę. Twoja żona nie cierpi. Opekuje się Wami z góry.
Teraz daj sobie trochę czasu na ogarnięcie. Na oswojenie się z tym co się stało. Ale pamiętaj, że Twoje córki mają teraz tylko Ciebie. Muszą mieć w Tobie opracie. Widzieć, że się nie poddałeś. Przecież Im sie teraz cały świat zawalił. Płacz w poduszkę a córki niech widzą w Tobie siłę i wsparcie. Bardzo mi przykro, że los tak ciężko Cię doświadczył.
Ewelina

Anax, ja próbowałam vilcacory, soku z Noni, pestek z czegoś tam ... na zasadzie - a co mi szkodzi. Mama wzięła vilcacorę przez kilka, odtawiła na czas naświetleń a po 3 tyg. zmarła. Pani z firmy rozprowadzającej to cudo dzwoniła jakiś miesiąc później - jak się Mama czuje. :-(

Mi pozostało "cudo" za prawie 700 zł plus myśl " czy aby nie pogorszyłam sprawy podając Mamie specyfik, którego wpływ na organizm nie jest do końca zbadany." Człowiek łapie sie każdej deski ratunku. Znam chorego, który odsunął chemioterapię aby najpierw "wzmocnić się" u energoterapeuty. Dla mnie obłęd - dla Niego ratunek. Sama oceń.

[ Dodano: 2012-04-13, 13:46 ]
Terapia Gersona jest mocno inwazyjna a żaden lekarz raczej Ci jej nie poleci i nie podejmie się jej monitorowania.

Bliskich osób zawsze będzie brakować. Ja często chcę dzwonić do Mamy, opowiedzieć Jej o tym co zrobiła smiesznego moja córka, co ciekawego w pracy, o co się pokłóciłam z mężem ... Brakuje mi Jej na każdym kroku. I to uczucie troszkę zelżeje ale myślę, że nie zniknie. Ja już nie będę taka sama. Ten cień smutku zawsze bedzie przykrywał radość. Ta tęsknota.
Ale wiem, że moja Mama jest obok mnie. Widzi mnie i moją rodzinę. Ona nie czuje bólu rozłąki. Jest szczęśliwa i czeka na mnie.
Twój Tata zawsze bedzie obok Ciebie. Jemu jest dobrze, nie cierpi. Patrzy i cieszy się Waszymi radościami. Wasz usmiech raduje i Jego.
Tak ja to widzę.
Ściskam,
Ewelina.