[trauma]

Dbam, dbam.

Na razie, odpukać nic nie boli. Tata po pierwszej chemii odpoczywa w domu. Kręci się, majstruje przy wszystkich urządzeniach elektrycznych, czesze kota, złości się, poucza mnie, jak prowadzić biznesy. Boję się napisać, że czuje się dobrze, ale moim zdaniem naprawdę się trzyma. Dla mnie to zupełnie absurdalna myśl. Że rak? Że jak? Tata wygląda pięknie. Rumiany, odrobinkę tylko stracił na wadze. Żadnych wymiotów, biegunek, wszystko jak zwykle. I tylko zakupiony koncentrator tlenu stający w kącie wytrąca mnie z tej przyjemnej iluzji. Na razie to ustrojstwo stoi nieużywane, ale kupiłyśmy na wszelki wypadek, żeby nie chodzić, nie prosić się i nie czekać, jeśli będzie potrzebne. Oby nie.

Jestem ciekawa, czy w psychologii istnieje zjawisko pewnych etapów, które trzeba przejść w związku z chorobą. W poniedziałek zapytam o to moją terapeutkę, ale ona zajmuje się psychoanalizą, a nie psychoonkologią.

Czy ktoś pomagał Wam przejść przez cały ten chorobowy proces? Tłumaczył, dlaczego żyjecie na takiej huśtawce?

Ja się od zawsze gubiłam w milionach swoich sprzecznych emocji, ale teraz są ich miliardy. Staram się żyć dniem dzisiejszym, na razie udaje mi się nie myśleć, co będzie dalej. Chwilowo sytuacja jest kijowa, ale stabilna. I niech tak będzie, jak najdłużej.

Pozdrawiam.

[Lucyna45]

Kiedy mój Tato zachorował na raka płuc i opłucnej miałam podobnie jak Ty niewiele ponad 30 lat.To było wiele lat temu,ale pamiętam wszystko bardzo dokładnie.Choroba trwała pół roku.Nie stosowano żadnej chemii.Tato prawie cały czas spędził w szpitalu chorób płuc ,około 100 km od domu.Z powodu szybko narastającego płynu w opłucnej nie było możliwości powrotu do domu choć na parę dni.Nie mogłam pogodzić się z chorobą Taty.Wydawało mi się niemożliwe,że świat kręci się dalej,a przecież mój Tato umiera.Po kilku miesiącach choroby przyszła pokora,modliłam się tylko o to,aby Tato nie cierpiał.Odszedł cichutko,w samo południe.Dzisiaj ,po trzydziestu latach wcale nie jest mi lżej,tym bardziej,że 10 lat temu zmarła moja Mama. Wiem co czujesz,strach,ból,bezradność
że nie da się pomóc, i poczucie wielkiej krzywdy.Bądż ze swoimTatą tak często,jak On tego potrzebuje.Pozdrawiam Cię serdecznie.