[betsi]

Kochana, Twoje zdrowie jest również ważne jak i Twojego dziecka.Trzymaj się

[Agniemich]

Hej,

Bardzo dziękuje za wszystkie Wasze rady. Zwłaszcza Gabie-rzeczowo i na temat. Bardzo dziękuje.
Macie racje, ze swoimi problemami nie pasuje tutaj. To jest forum dla ludzi, którzy chcą żyć i ich rodzin. Ale musiałam to gdzieś z siebie wyrzucić. Wysłuchaliście mnie i za to bardzo dziękuje.
Podjęłam pewne decyzje - dzięki Wam. Głownie dzięki Gabie
-Nie będę na razie się rozwodzić. Rekonwalescencja jeszcze się nie zakończyła. Jest jeszcze na zasiłku rehabilitacyjnym. Brak możliwości żeby się usamodzielnił.
-Pomyśle nad rozdzielnością majątkową.
- Wydzieliłam mu osobny pokój. Do tej pory jak pił, brałam do siebie syna, a on spał w pokoju syna. Ale czemu dzieciak ma być pozbawiony swojego kąta. Jest jeszcze jeden pokój, w którym spała moja mama jak do nas przychodziła ( a nie mieszka z nami) - i tam kazałam mu się wynieść. Powiedziałam, że skoro nie chce należeć do rodziny i ma nas gdzieś to też będziemy mieć go gdzieś. Nie będę już pilnować żadnych terminów lekarskich, przypominać o nich itp. Jest dorosły i niech się zajmie swoimi sprawami. Nie zamykam drzwi jak chce wyjść, nie odzywam się. Skoro chce osiągnąć dno to niech to robi. Niech przejmie odpowiedzialność nad samym sobą i ewentualne konsekwencje swojego picia.
-Będę się bardzo starać żeby się nie wtrącać do niczego i żyć swoim i syna życiem.

Boje się tylko jednego. On jak wypije jest strasznie chamski i potrafi "grać" mi na nosie. wczoraj udało mi się go usunąć do wspomnianego pokoju bez krzyku, ale wiem że będzie się stawiał i narzucał nam swoje pijane towarzystwo. Nie wiem jak wtedy zareagować i jak bez kłótni wyegzekwować żeby sobie poszedł do siebie. No ale może coś wymyśle...
Jeszcze raz dziękuje WAM, za wsparcie i za to że jesteście.

[annzaw]

Agniemich az sie zarejestrowalam zeby Ci pogratulowac, wyrazic podziw i wesprzec. Chociaz wiem jak to jest byc tym uciazliwym chorujacym (moje swiezutkie malzenstwo w trakcie mojego leczenia o maly wlos sie nie posypalo) ale w przypadku Twojego meza choroba to jest wierzcholek gory lodowej. chetnie przeslalabym Ci pewna ksiazke , jesli masz chec to napisz adres na priv. Sciskam!

[Agniemich]

Annzaw, próbowałam do Ciebie wysłać 2 wiadomości na priv. Ale chyba coś poszło nie tak. Jak sprawdzałam, to nie ma ich ani w wiadomościach wysłanych oczekujących ani w wiadomościach doręczonych. Mogę wysłać maila?

[Monika_Maria_Marika]

Agniemich, to nieprawda, że ze swoimi problemami nie pasujesz do tego forum. Pasujesz jak najbardziej. Tylko może się zdarzyć, że nie wszyscy zrozumieją Twoją sytuację i nie będą umieli zrozumieć Twoich rozterek, jako że ich chorzy bliscy nie są alkoholikami.

Jeżeli chodzi o prowokacje to z doświadczenia wiem, że najlepiej jest ich nie zauważać i nie dawać się wciągnąć w dyskusję. Jeżeli dodatkowo nie pokażesz emocji ani strachu, to powinno pomóc, choć w tej sytuacji nic nie jest pewne.

Dobrze by było, żebyś Ty również miała miejsce w domu, w którym będziesz mogła się schować i być sama. Takie miejsce, do którego nie ma wstępu dla pijanych. Ale wiem, że to trudne. Dobrze jest więc nauczyć się stworzyć taki zamknięty, bezpieczny pokój w samym sobie - stan emocjonalnego zamknięcia wobec pijanych i agresywnych zaczepek alkoholika.

Pozdrawiam Cię serdecznie

[Basia2000]

Nie chcę być złym prorokiem, ale obawiam się, że pijaństwo Twojego męża może osiągnąć apogeum, przecież on w swoim mniemaniu ma do tego prawo i powód - ma raka. Będzie się nad sobą użalał i chlał, a Ty miej to głęboko w nosie, jak będzie się awanturował i uprzykrzał Wam życie postrasz go interwencją policji, albo o taką interwencję poproś. Bądż nieustępliwa i konsekwentna , nie cofaj się ani na milimetr, dla dobra swojego i swojego dziecka.
Trzymaj się, ściskam.

[annzaw]

Agniemich jasne, pisz kraanja@gmail.com

[aksza]

To zadziwiające jak choroba nowotworowa wpływa różnorako na ludzi.

Wraz z chorobą mojego męża skończyły się nasze dotychczasowe problemy: nałogi, kłótnie, wątpliwości i myśli o rozwodzie. W jednej chwili nasz wspólny świat zakręcił się i odwrócił priorytety. W naszym przypadku ... to ... nam pomogło. Kurcze, straszne ale rzeczywiste.

Staram się ze wszystkich sił tolerować zły humor męża, uspokajać go, kiedy trzeba, przekonywać co mu wolno, a czego absolutnie nie. Takie nasze zadanie - cierpliwie znosić ciężkie chwile. Po burzy zawsze wychodzi słońce.