[carabis]

Mama zmarla w grudniu zeszlego roku. Jest jednak cos z czym nie moge sie pogodzic. Przez lata mieszkalismy za granica ( UK ) i tu mama byla diagnozowana. Zaczelo sie w polowie 2006 - mama trafila do szpitala, na rtg wyszla jakas plama antybiotyk i do domu. Przez nastepne trzy lata infekcje i goraczki sie powtarzaly, a plama na plucu caly czas byla. Niestety tu nikt nie ma dostepu do badan poza lekarzem, wiec nie widzialam, ze to to samo miejsce. Po trzech latach zaczeto nas kierowac na rtg co miesiac i to trwalo 6 miesiecy !! Dopiero po 3 i pol roku zrobili ct skan. Wiem, ze diagnoza nowotworu jest dluga i skomplikowana, ale jak mogli tak to przeoczyc. Nie moge sie z tym pogodzic. Nie wiem po co to pisze, ciagle mysle, ze jakby to wczesniej zauwazyli moze byly wieksze szanse na ciut dluzsza walke z choroba.

[drMarta]

Carabis, Twoje rozgoryczenie jest zrozumiałe. Przede wszystkim straciłaś Mamę, a masz poczucie, że można było zrobić więcej. Takie emocje często pojawiają się u osób, które doświadczają wyczerpującej walki z chorobą i odejścia bliskiej osoby.

Dodatkowo sprawę komplikuje fakt, że zdecydowanie długo trwało samo postawienie diagnozy, a ani Ty ani Mama nie czułyście się zaproszone przez lekarzy do współuczestniczenia w procesie diagnostycznym.

Oczywiście, nie można mieć pewności, że ta sama zmiana 4 lata przed śmiercią Mamy była zmianą nowotworową (to długi czas jak dla raka płuca a nikt wówczas nie zrobił dodatkowych badan by postawić dokładna diagnozę). Nie można też być pewnym, że Mama żyłaby dłużej, gdyby wcześniej rozpoczęła leczenie, choć patrząc na medycynę statystycznie, masz pełne prawo by tak myśleć.

Teraz nic już nie zmieni faktu, że przeżyłaś wielką stratę. Ty jednak zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Działałaś, gdy miałaś jasne sygnały, że jest to konieczne. Wraz z Mamą wyrwałyście od losu tyle czasu, ile mogłyście. Zawsze byłoby go jednak za mało...

Pozdrawiam Cię ciepło,
MP