Znalezionych wyników: 17

romka, powodzenia. życzę Ci dużo spokoju i siły. trzymam bardzo kciuki za Was. wiem, co czujesz myśląc, że nie możesz pomóc Mężowi. ale wiedz, że pomagasz Mu samą obecnością, wsparciem, rozmową. to bardzo ważne. trzymaj się. :/pociesza:/

powodzenia, Kochana. mam nadzieję, że wkrótce zaświeci dla Ciebie i Twojej Mamy słoneczko i że wbrew wszystkiemu spędzicie ze sobą jeszcze mnóstwo czasu.
pozdrawiam i przytulam :tull:

bardzo rozumiem ten strach i niepokój o Mamę, ale sama doskonale wiem, że człowiek w obliczu tej choroby jest w stanie sięgnąć po takie zapasy siły, które bardzo pomagają w walce. cieszę się, że Twoja Mama lepiej się czuje i oby tak było dalej. trzymam mocno kciuki. pozdrawiam Cię cieplutko.

ja też uważam, że to dobrze, że Mama jest z Wami w domu. myślę, że jest spokojniejsza. przytulam... :/pociesza:/

trzymamy mocno! powodzenia, Kochani!

[ Komentarz dodany przez Moderatora: absenteeism: 2013-03-16, 20:16 ]
Kciuki trzymamy w wątku kciukowym.

soraj, rozumiem Cię. u mnie 26 marca minie 6 miesięcy. ale pomimo upływu czasu ciągle nie wierzę, że Mamy już nie ma. znowu często przypomina mi się w ostatnich dniach... nadal tego nie rozumiem... i tak jak napisałaś- miało być lżej, a momentami jest zdecydowanie gorzej. nadal tęsknię niesamowicie, mam wrażenie, że z upływem czasu bardziej....

i ja też trzymam- z całej siły!
powodzenia. pozdrawiam.

w takim razie chyba pomyliłam miejsca, wydawało mi się, że można znaleźć tu pocieszenie, ale widocznie wydawało mi się.
pozdrawiam i żegnam...

jo_a, jeśli nie masz ochoty czytać na forum o tym, że Iza cierpi to zwyczajnie nie wchodź na Jej temat. jeśli dobrze widzę to jest to Jej wątek kciukowy a nie Twój. i ma prawo przeżywać swoją żałobę jak chce i pisać co chce póki nie obraża i nie rani uczuć innych. mam wrażenie, że to Ty właśnie to robisz. to, że izowita chce się wyżalić na forum to nie znaczy, że robi to na pokaz. akurat w tym miejscu jest cała masa ludzi, z których większość rozumie co przeżywamy- my rodziny chorych.
i tak na marginesie- ja też mam poczucie ogromnej niesprawiedliwości w związku z tym, że moja Mama przegrała z tym świństwem. i współczuję wszystkim, którzy musieli zetknąć się z tą okropną chorobą...

ja na szczęście pracuję w małej firmie i nie widzę tego szeptania po kątach. chociaż pewnie rozmawiają gdzieś, kiedy nie słyszę. ale jakoś mało mnie to interesuje. jestem osobą bardzo zamkniętą, niewiele osób dopuszczam do szczegółów swojego życia. jestem kruchą osobą, ale przez dystans który stwarzam jestem postrzegana jako osoba silna, twarda. a to bzdura. w takiej sytuacji jak teraz jak nigdy potrzebuję miłego słowa, przytulenia, ciepła. i cholernie mi tego brakuje...

czytam Was i jakbym czytała o sobie. wszyscy myślą, że to już za mną, że się uporałam z bólem i żalem, a jak przychodzi gorsza chwila to pytają zdziwieni "czemu jesteś smutna?" w sumie sama nie potrafię tego zrozumieć. w pracy funkcjonuję w miarę normalnie, a wieczorami wyję oglądając zdjęcia Mamy. i rzeczywiście im więcej czasu upływa tym bardziej wydaje się to irracjonalne. nie umiem w to uwierzyć...

kochana, ja Cię absolutnie nie chcę straszyć. dla mnie też śmierć jest zupełnie nowym doświadczeniem. wszystko sobie zupełnie inaczej wyobrażałam i jednak teraz już wiem, że w takich sytuacjach nie można się na nic nastawiać. emocje i tak zrobią swoje.
dziwi mnie, że próbujesz kryć się ze swoimi uczuciami. to najzupełniej normalne, że przeżywasz odejście tak bliskiej osoby. a to w jaki sposób to okazujesz to tylko i wyłącznie Twoja sprawa. płacz kiedy chcesz i ile chcesz, jeśli Ci to pomaga. ja często nie umiem już płakać a chcę, bo mi to pomaga. rozładowuję w ten sposób napięcie emocji związanych ze stratą Mamy, ale też z zachowaniem w tej sytuacji innych ludzi. ludzie nie rozumieją tego, co przeżywamy. myślą, że po pogrzebie człowiek wstanie, otrzepie się i wróci do normalnego życia. nie rozumieją, że normalnego życia już nie ma i że potrzeba czasu. ja staram się, ale czasem jest cholernie trudno. a pytanie osób (które znają moją sytuację) "czemu jesteś smutna?" albo "co się stało?" doprowadza mnie do szału. czuję, że kiedyś wybuchnę.
nie warto kryć się z uczuciami.
trzymaj się ciepło. pozdrawiam.

alaslepa, mnie też dziwią takie zachowania jak Twoich braci. dla mnie też było jasne, żeby natychmiast jechać do Mamy, kiedy dowiedzieliśmy się, że to guz. nie wyobrażałam sobie siedzieć i czekać z założonymi rękami. kiedy okazało się, że guz w głowie to najprawdopodobniej przerzut z płuc to nie zastanawialiśmy się za wiele i zaczęliśmy szukać Jej lekarza w Warszawie, blisko nas. mam dużo rodzeństwa i każdy w naszym przypadku starał się pomóc, każdy prawie codziennie dzwonił, brat z siostrą przyjechali z niemiec, drugi brat z włoch, żeby pomóc w opiece, której przez większą część tych pięciu tygodni nie potrzebowała jednak za wiele. jest to dla mnie zupełnie normalny odruch...
jednak staram się zrozumieć też tych drugich. wiesz, w takiej sytuacji wiele osób nie dopuszcza do siebie myśli, że może być źle. wielu uważa, że takie rzeczy się nam nie mogą zdarzyć, że "jakoś to będzie". może mogłabyś porozmawiać z braćmi i podpowiedzieć im, że Mama bardzo czeka na ich telefony, odwiedziny. potrzebuje wsparcia i towarzystwa, czy po prostu dobrego słowa. może oni do końca nie dowierzają w diagnozy? może potrzebują wskazówki?
jesteś bardzo dzielna, ja na Twoim miejscu też bym się tak zachowała. wiem, co mówię.
trzymaj się cieplutko.
pozdrawiam serdecznie. :/pociesza:/

egoiści, czuję się, jakbym przeczytała swoje słowa. ja też nie jestem w stanie uwierzyć w odejście mojej Mamy. jutro miną dwa tygodnie od tego momentu a ja coraz bardziej tego nie ogarniam... zamiast być lepiej- jest coraz gorzej. coraz trudniej jest mi patrzeć na Jej zdjęcie... to cholernie niesprawiedliwe...

dzisiaj mija tydzień... 26 września odeszłaś. rak nie dał nam szansy, nie dał nam nawet oswoić się z chorobą ani przekonać z czym mamy do czynienia... zabrał nam Ciebie po ledwie pięciu tygodniach walki. tak trudno się z tym pogodzić, nie wiem, czy kiedyś to się uda... to dopiero powoli dociera, myślę, że najgorsze przede mną- uświadomienie sobie, że już nigdy Cię nie usłyszę. że nie podpowiesz mi jak zrobić najpyszniejszy rosół... nie powiesz mi, że jesteś ze mnie dumna... tyle przeżyłaś, tyle doznałaś złego od życia, zasłużyłaś na spokojną starość... miałaś jeszcze wiele lat życia przed sobą...