Znalezionych wyników: 3

To się wydaje niemożliwe w chwili, w której Ty Dronko jesteś, ale można dalej żyć.
Po jakimś czasie można się nawet śmiać i cieszyć życiem...

Ale ta świadomość, to doświadczenie, to spojrzenie śmierci w oczy pozostaje już w Nas na zawsze.

Przytulam i życzę dużo, dużo siły.

Dronka82, proszę Kochana, nie szarp już się tak, nie dręcz. Ja wiem, to boli, rozpacz rozszarpuje serce, ale teraz czas na wyciszenie i spokój. Tatuś jest dobrze zabezpieczony lekowo - to bardzo dobrze. Bardzo dobrze, że śpi - bo w takim stanie męczy nie tylko ból, ale też wymęczona psychika - splątanie, czasem omamy, świadmość, że coś umyka też bardzo dręczy i męczy. Teraz Kochanie po prostu siądź i bądź. Teraz możesz już przy nim po prostu odpocząć. A kiedy już tak się wyciszysz i uświadomisz, że już nic nie musisz robić, tylko być i wpatrzysz się w śpiącego, wyniszczonego Tatę, zobaczysz pod powłoką jego choroby dawnego Tatę - zdrowego, wesołego, opiekuńczego, z Twojego dzieciństwa i młodości. I ten Tato będzie do Ciebie mówił - bez słów, kojąco, spokojnie. Będzie Ci mówił, żebyś się nie martwiła, że wszystko jest w porządku, że taka jest kolej rzeczy. Będzie Ci mówił "Do widzenia".
Kochanie, bo przecież to tylko Jego ciało jest chore i się zużyło. On jest i będzie zawsze taki, jaki był wcześniej.
On Ci tylko powie "do zobaczenia".

[ Komentarz dodany przez Moderatora: Madzia70: 2015-10-05, 21:42 ]
Pięknie napisałaś, M_M_M...

Przepraszam, może moja rada będzie "jak kulą w płot", bo nie jestem lekarzem, ale mój Tato w ostatnim stadium na duszności dostawał duże dawki morfiny. I faktycznie Jemu to pomagało.
Bardzo mi przykro, że tak się dzieje, że Twój Tato cierpi.
Proszę, zadbajcie też z Mamą o Siebie nawzajem - Ty o Mamę, a Mama o Ciebie. Bardzo ważne jest, aby w tym strasznym okresie również Bliscy Chorego mieli dobrą i troskliwą opiekę.