Znalezionych wyników: 6

Chciałam dodać jeszcze parę słów.

Bardzo pomogło mi zaakceptowanie mojej sytuacji, różnych ograniczeń. To bardzo ułatwiło mnie zmaganie się z chorobą. Zamiast 'walczyć z wiatrami' mogłam skupić się na aktywnym życiu w mojej sytuacji, znalezieniu różnych możliwości.
I na pewno bardzo ważni są ludzie, którzy są przy nas. Oni często dodają sił. Jestem im wdzięczna za każdą nawet najdrobniejszą pomoc, za najdrobniejszy życzliwy gest, za to, że są przy mnie. I trzeba żyć jak najdłużej, aby za ich pomoc odwdzięczyć się im.

Poza tym zaakceptowanie śmierci, tego, że nie jest się nieśmiertelnym ‘motywuje’, aby każdą sekundę wykorzystać w dobry sposób. Szkoda jest mi czasu na gniew, zazdrość, konflikty, kłótnie. Każdą chwilę chcę spędzić dobrze, wykorzystać ją maksymalnie, nie chcę marnować czasu z powodu fałszywej dumy, 'jakiś tam' uraz czy 'jakiejś tam małoistotnej wartości'. Nie chcę odkładać rzeczy najważniejszym na jutro ani tego aby życie przeciekło mi przez palce.

Z ELEMENTARZA ks. Twardowskiego:
"Samotność w ciężkiej chorobie, kiedy nikt nas nie rozumie i nie może pomóc, samotność wobec śmierci - niezawiniona przez nas, przychodzi od samego Boga i jest tak ważna jak miłość. Nie trzeba się bać takiej samotności, bo ona zbliża nas do ludzi, pomaga przemyśleć wiele spraw, by potem komuś lepiej służyć."

Pozdrawiam
Justyna

Dodano: 2011-06-26, 19:36

Olaczku, absolutnie nie chcę robić rankingu jaka metoda, 'strategia' radzenia sobie z chorobą jest lepsza.
Chciałam tylko napisać, dlaczego się denerwuję, gdy mówi się, że ktoś "przegrał walkę z rakiem", wielu zaraz to łączy z "poddał się". Kojarzy się to ze słabością, czy byciem gorszym. Nie chcę o ludziach, którzy są po drugiej stronie powiedzieć, że byli gorsi, słabsi. Po prostu nie podoba mnie się ferowanie takich wyroków: słabszy - silniejszy, gorszy - lepszy w sytuacji choroby.
Znałam ludzi silnych psychicznie, którzy odeszli. Nie poddawali się do końca, byli pełni wiary i nadziei. Nie byli gorsi, ani słabsi.
Ale to tylko moje takie 'odczucia' i przemyślenia.

Strategia "bambusa" :-D

, hehehe... (ale znów ta 'strategia'

), ja sobie nazwę 'metoda bambusa' - podoba mi się.

Ja po prostu się leczę, do szpitala jadę na leczenie (które mam nadzieję wróci mi zdrowie), ... ot tak po prostu.
Ale każdy wybiera taki sposób jaki mu odpowiada. Metodę, która mu pomaga poradzić sobie w trudnej sytuacji.
Justyna

Jestem nowa na tym forum. Choć na ostrą białaczkę szpikową choruję od sierpnia 2008. W lutym 2011 miałam wznowę po przeszczepie szpiku. Chciałam ‘trochę’ dołączyć do dyskusji, opisać swoje ‘wrażenia. Dyskusja bardzo ciekawa i przeczytałam wiele fajnych myśli i postów, które czasami w ‘bełkocie’ medialnym uciekają, albo ich nie ma.
Tzn. np. jest przyjęta ‘strategia wojenna’ (walka, przegrana, wygrana itp.). Absolutnie nie chcę deprecjonować żadnego sposobu radzenia sobie z chorobą, każdy musi sobie znaleźć swój sposób na tę trudną sytuację.
Słyszę w TV ‘przegrał walkę z rakiem’, ‘wiara czyni cuda’, ‘musisz wierzyć, wtedy wygrasz’. Nie chcę przez to powiedzieć, że psychika i dobre nastawienie nie jest ważne. Pozytywne nastawienie, wiara na pewno bardzo pomaga żyć.
Ale wygrana/przegrana powoduje, że odbieramy jako silny/słabszy, lepszy/gorszy.
Trochę już choruję, przebywam dość często w szpitalach, obracam się również wśród ludzi chorych, obserwuje, widzę, słyszę. Wielu bardzo wierzyło, było bardzo dobrze nastawionych, bardzo silnych, jednak już są po drugiej stronie. I co? Byli słabsi? Gorsi? Na pewno NIE.
Nawet jeśli ktoś był słabszy psychicznie, to nie był gorszy.

Gdy usłyszałam o swojej chorobie, to nie wiem skąd wzięłam w sobie tyle siły, skąd się wzięła we mnie taka wola. Zawsze uważałam siebie za osobę ‘depresyjną’ (czasami powtarzałam, że żyję, bo żyje, ale gdybym tak umarła to byłoby nie tak źle). Gdy zachorowałam to nagle bardzo chciałam żyć, wszelkie myśli depresyjne jak ręką odjął. Być może trzeba było mną wstrząsnąć, abym doceniła życie. I paradoksalnie kiedy zachorowałam to je doceniłam. Życie zaczęłam odbierać bardziej intensywnie, nowe doznania, nowe smaki życia, jakich wcześniej nie odczuwałam. Nowy odbiór życia, całkiem nowe odczucie radości z życia.

Chwile słabości? Owszem. Największy dół, po pierwszej chemii po wznowie. Spadek siłki, bardzo kiepskie samopoczucie, i prosiłam Boga, aby się to skończyło. Byle jak, ale żeby się to skończyło. Zaczęło szukać w Internecie pomocy (leżałam w izolatce), ‘wpadłam’ na bloga chłopaka, który przygotowywał się do trzeciego przeszczepu szpiku kostnego (był po drugim nawrocie). „Rozmowy” z nim (człowiekiem w podobnej sytuacji) bardzo pomogły mi. Jego siły, pozytywna energia, słowa, które do mnie kierował były bardzo pomocne. Powoli zaczęłam podnosić się ‘psychicznie’.
Teraz pomiędzy kolejnymi etapami leczenia znów cieszę się z życia jak ‘głupia’.

Chciałam załączyć jeszcze link do wywiadu:
http://wyborcza.pl/1,7547...chorowania.html

Pozdrawiam
Justyna