Znalezionych wyników: 2

Nie martw się, każdy z nas kogo dotyka ta choroba ma podobne stany emocjonalne. Coś na wzór maski jaką zakładamy w chwilach spotkania z Tą osobą a w domku? w miejscu, gdzie nikt nie widzi? Łzy, bezsilność, ból. Nic nie ukoi naszego bólu, jedyne co możemy to nie pokazywać tego właśniej Tej najważniejszej osobie, ona musi żyć w przeświadczeniu, że dajemy sobie rade. Nie możemy im utrudniać. Zarówno Twoja Mama jak i mój Tata odejdą być może za pare miesięcy, być może lat tu zdajemy się na wolę Boga, nic nie poradzimy, nie warto uskarżać się na los. Przyjmijmy go takim jaki nam dał a dał wbrew pozorom bardzo dużo- możliwość bycia pod opieką wspanialego człowieka i czas, by móc się pożegnać, wspierać w krytycznych momentach bo takie nadejdą pewnie lada dzień.
Musimy być mocni dla Nich. A i nie bój się. Ja to sobie wpajam do głowy, że tam Go czeka lepsze, tam nie będzie bólu a my nie zostaniemy sami w końcu to ludzie, którzy nas kochają najmocniej na świecie, więc będą nam pomagać tyle, że nie fizycznie.
Bezsilność- to chyba najgorsze w tej całej walce. Ale i ona nas wiele uczy, musimy się tylko pilnować, by nie zwątpić, by nie przestać się modlić.
Sciskam bardzo gorąco, bądź z nami, pisz. Zawsze raźniej, nieraz łatwiej i co ważne kontakt z ludźmi, którzy mają niemalże identycznie jeżeli chodzi o stan psychiczny. Tu jak piszesz boje się, cierpie to jesteś zrozumiana jak nigdzie indziej, bo w życiu każdego z nas pojawił się nowy, nieproszony gość.
Pozdrawiam ciepło i życzę siły.

>> Komentarze dotyczą tego wątku <<

Wyleczyć może się nie da, ale na pewno można mame podnosić na duchu, pokazywać nieustannie, że się walczy i się będzie walczylo do końca, ona musi mieć przeświadczenie, że jesteś obok. Nie pozwalaj jej zwątpić, módl się, liczy się każda minuta, każda sekunda spędzona z Nią.
Ty pomagasz jej a Ona Tobie. Wykorzystaj chwile, gdy jest z Nią kontakt, gdy możesz poczuć jej ciepło. Chłoń jak gąbka wszystko co mówi, dużo opowiadaj o swoim życiu, proś o rady- to ją zaktywizuje.
Ja to stosuję z moim Tatusiem. Są chwile zwątpienia, ale nie wolno nam się poddawać, bo teraz to my jesteśmy ich nadzieją, to dla nas łapią kolejne oddechy i ze wszytskich sił chcą się uśmiechać.
Pozdrawiam.