[romka]

Klaudka27,przyjmij wyrazy współczucia



Jestes wspaniała córką,rodzice byli z ciebie bardzo dumni.
Kochana wiem doskonale co teraz czujesz,mąż też umierał w domu w moich ramionach,serce pekało mi z bólu.
Pamiętaj,ze teraz już nie cierpią i nic ich nie boli.
A my musimy nauczyc się z tym bólem zyc ,bo to nie prawda ze czas leczy rany.

[Caroline]

Przyjmnij wyrazy współczucia. Moja Mama odchodziła w domu. Trzymałam ją za rękę. U mnie tym bardziej się to potęgowało,że sama choruję na nowotwór i 3 albo 4 dni po pogrzebie musiałam być już na chemii. Z perspektywy roku, napiszę tylko tyle, że na początku było lepiej tzn. pierwszy miesiąc czy dwa taki szok , niedowierzanie, a dopiero potem przyszła tęsknota....

[Lidia Bieńkowska]

Przykro mi bardzo

[tęcza]

Klaudka 27 bardzo mi przykro

[Agnese]

[Klaudka27]

Ciężko, tęsknota jest straszna. Z każdym dniem większa.
Wiecie co mnie najbardziej denerwuje : siostra, babcie czasem wpadną i mówią że sniła im się mama - była jeszcze taka fajna, taka uśmiechnięta. Mnie szlak trafia, niewiem czemu może przez to że to ja chodziłam po szpitalach, prosiłam się lekarzy, byłam przy śmierci...ale nie umiem sobie wyobrazić mamy jak była zdrowa, zamykam oczy najgorsze chwile w chorobie, tatę na łożu śmierci... to jest straszne ale nie umiem.
Przed śmiercią mamy, czytałam Was tutaj, czytałam o symptomach śmierci, obserwowała i się doszukiwałam. Przy tacie już wszystko wiedziałam, wiedziałam że zbliża się koniec, ja i cudowna Pani doktor z hospicjum. Jak zapytałam ją czy już czas na księdza - odpowiedziała TAK. Jak powiedziałam rodzinie że to już długo nie potrwa, głównie siostrą taty żeby przyszli się pożegnać to patrzyli na mnie jak na zbója- co ja to gadam, przecież tata rozmawia, je, pije...
Strasznie mi to wszystko ciąży, bo niestety to ja byłam od tych najgorszych rzeczy! Płakać mi isę chce ale cóż...
Za 3 tygodnie lecimy na wakacje, planujemy odpocząć. Nigdzie nie byłam od 3 lat. Trzeba się kupić na dzieciach, wynagrodzić im ten czas kiedy mama nie miała dla nich czasu, nieraz siły... bo poniekąd one na tym ucierpiały. Moja młodsza córka będzie miała 2 latka, to jest niemożliwe kiedy to zleciało. Nie pamiętam kiedy zaczęła chodzić, mówić - wszystko przysłonił mi RAK. Jest bardzo samodzielnym dzieckiem, niestety wyglądało to tak że szykowałam dzieciakom kolacje, zasiadały do stolika i same musiały jeśc, a ja w tym czasie musiałam iść do taty... To forum dużo mi dało, miałam wrażenie, zę jestem z tym wszystkim sama, ale jest nas dużo...

[kruszynka]

Byłas bardzo dzielna.
Pomogłas swoim Rodzicom w ich ostatnich chwilach.
Wiem z własnego doswiadczenia , że tęsknota trwa bardzo długo i tak czasem człowieka dopada , że aż boli.
Ale masz dzieci , które będą radoscią Twojego zycia.

Pozdrawiam serdecznie